Widzenie - Jacek Kaczmarski

Widzę normalny kraj —

Brzozy, cerkiew, rzeka

Nad rzeką olchowy gaj

Dar Boga dla człowieka

Wiatrem wędruje dzwon

Zrodzony w gliny grudzie

I oto ze wszystkich stron

Idą normalni ludzie

Mówią to, co mówili

Nikt ich za to nie gani

Myślą to, co myśleli

Nikt nie myśli za nich

I widzę jedno z miast

W jego mrówczej strukturze

W otwartym oknie blask

I drzwi otwarte w murze

Za drzwiami pokój, stół

Na ścianach starzy mistrzowie

Za stołem — jakbym czuł -

Siedzi normalny człowiek

I mówi to, co mówił

Wcale nie boi się tego

I myśli to, co myślał

I nie ma w tym nic złego

I widzę drogę w kres

Za koło horyzontu

Nie dziwiąc się, że tak jest

Jak powinno być od początku

Więc chwyta mnie jeden — z Nich

I w oczy drwiąco patrzy:

— Obudź się no, te — psych!

I daje mi zastrzyk

Potem, normalna rzecz

Do łóżka mnie przywiąże

Chciałbym znów zasnąć, lecz

Za snem — już nie nadążę

Veo un país normal -

Abedules, una iglesia ortodoxa, un río

Un bosque de alisos junto al río.

El regalo de Dios al hombre

Una campana vaga en el viento

Un trozo de arcilla

Y aquí está por todos lados

La gente normal está caminando.

Dicen lo que dijeron

nadie los reprende por eso

Ellos piensan lo que pensaron

nadie piensa por ellos

Y puedo ver una de las ciudades

En su estructura de hormiga

Brilla en la ventana abierta

Y la puerta se abrió en la pared

Detrás de la puerta hay una habitación, una mesa.

Viejos maestros en las paredes

Detrás de la mesa - como si pudiera sentir -

El hombre normal está sentado

Y dice lo que dijo

No le tiene miedo en absoluto.

Y piensa lo que piensa

Y no hay nada malo en ello

Y puedo ver el camino hasta el final

Detrás del horizonte

No es de extrañar que sea

Cómo debe ser desde el principio

Entonces uno me agarra - de Ellos

Y mira burlonamente a los ojos:

- Despierta, sí - ¡psicólogo!

Y me pone una inyección

Después de eso, lo normal.

el me ata a la cama

Me gustaría volver a dormirme, pero

Después de dormir, no seguiré el ritmo.