Jan Kochanowski - Jacek Kaczmarski

Tak nas Panie obdarzasz, wżdy nam zawsze mało —

Za nic mamy — co mamy, więcej by się chciało

A przecież ni nam życia, ni geniuszu starcza

By skorzystać z bogactwa jeno duszy skarbca

Za to ciało gnębimy, jakby wieczne było:

Krwią wojenny trud płaci, potem zrasza miłość;

Aż i w końcu niezdatne do snu ni kielicha;

Trzeszczy, cieknie i tęchnie, wzdyma się i wzdycha

Nie zachwycą już nas wtedy szczodre dary boże

Bośmy kochać to przywykli, z czego czerpać możem

Późno mądrość przychodzi

Czego pragnąć się godzi

Ale próżno żałować

Czego nie szło zachować

Przypomina pergamin czy cielęca skóra

Że i drzewiej wiedziano — co dziś skrobią pióra

Krom grosiwa i jadła, i chybkiej obłapki

Zawżdy człeka kusiły te same zagadki

Po swojemu się każdy ze Stwórcą pasował

A co siebie nadręczył, innym krwi popsował

Własnym myślom nie ufał, życie sobie zbrzydził

Bał się swojego strachu i wstydu się wstydził

Lubo jako my się cieszył - czym?

— nie miał pojęcia

I umierał taki mądry, jak był w czas poczęcia

Żak profesorom krzywy

Martwych nie słucha żywy

Nie wyciągają wnuki

Z życia dziadów nauki

Kto cnotami znudzony, nieufny nadziei

Swoich kroków niepewny — do dworu się klei

Tam wśród podobnych sobie może się wyszumieć

A przy tym w nic nie wierzyć, niczego nie umieć:

Prałat karci opojów — sam jeszcze czerwony

Złodziej potrząsa kluczem do skarbca Korony

Kanclerz wspiera sojusze na ościennym żołdzie

A mędrcy przed głupotą łby schylają w hołdzie

Wiem — bo byłem sekretarzem u króla.

Do czasu

Gdy wolałem się pokłonić władzy Czarnolasu

Dwór ma swoje zalety:

Po komnatach — kobiety

W radach szlachta zasiada —

Jeno nie ma z kim gadać

Kto i bawić się umiał i nie bał się myśleć

Temu starość niestraszna pod lipowym liściem

Miło dumać wśród brzęku pszczół nad bytowaniem —

Czy się zboża wykłoszą, a czy kuśka stanie!

Czy w powszechnej niezgodzie kraj się znów pogrąży

Czy się księgę ostatnią w druku ujrzeć zdąży

Która gwiazda na niebie moja — ta co spada

Czy ta nad widnokręgiem, co jutrzenką włada?

Tylu bliskich i dalekich dzień po dniu odchodzi

A ja żyję w lat bogactwie, co mi schyłek słodzi…

Im mniej cię co dzień, miodzie —

Tym mi smakujesz słodziej:

I słońcem i księżycem

Rozkoszą nienasyceń

Szczodrością moich dni —

Dziękuję ci

Así nos das, Señor, porque siempre no nos alcanza -

No tenemos nada por nada - lo que tenemos, uno quisiera más

Y sin embargo, no tenemos suficiente vida o genio

Para aprovechar la riqueza de sólo el alma de la tesorería

Para esto torturamos el cuerpo como si fuera eterno:

El esfuerzo de la guerra paga con sangre, luego se rocía el amor;

Hasta y finalmente inapropiado para dormir que una copa;

Cruje, gotea y suspira, se hincha y suspira

Los generosos dones de Dios ya no nos deleitarán

Porque estamos acostumbrados a amar lo que podemos sacar de

La sabiduría llega tarde

Lo que es aceptable querer

pero no me arrepiento

Lo que no se iba a guardar

Se asemeja a pergamino o piel de becerro.

Que hasta los árboles eran conocidos - lo que las plumas raspan hoy

Además de centavos y comida y bocadillos rápidos

El hombre siempre ha sido tentado por los mismos acertijos

Cada uno de ellos coincidió con el Creador a su manera.

Y lo que se atormentaba a sí mismo, echaba a perder la sangre de los demás

No confiaba en sus propios pensamientos, se asqueaba de la vida

Tenía miedo de su miedo y vergüenza de su vergüenza

O mientras nos regocijamos, ¿qué?

- no tenia idea

Y murió tan sabio como lo era en el momento de la concepción.

Sacudir a los profesores torcidos

Los vivos no escuchan a los muertos

no sacan a los nietos

De la vida de los abuelos de la ciencia.

Quien está aburrido de las virtudes, desconfiado de la esperanza

Inseguro de sus pasos - se pega a la cancha

Allí, entre los de ideas afines, uno puede tener sentido.

Y al mismo tiempo, no creas en nada, no seas capaz de hacer nada:

El prelado reprende a los borrachos: él mismo sigue rojo

El ladrón sacude la llave de la bóveda de la Corona

El canciller apoya alianzas en sueldos vecinos

Y los sabios inclinan la cabeza en homenaje a la estupidez

Lo sé porque fui secretario del rey.

Para el momento

Cuando preferí inclinarme ante la autoridad de Czarnolas

El señorío tiene sus ventajas:

En las cámaras - mujeres

La nobleza se sienta en los consejos -

Simplemente no hay nadie con quien hablar

¿Quién podía jugar y no tenía miedo de pensar?

La vejez no le teme bajo una hoja de tilo.

Es agradable meditar entre el zumbido de las abejas sobre la existencia.

¿Resultarán las cosechas y se detendrá la polla?

¿Se hundirá de nuevo el país en la discordia universal?

¿Podrás ver el último libro impreso a tiempo?

¿Qué estrella en el cielo es mía - la que está cayendo?

¿Es el que sobre el horizonte gobierna el amanecer?

Tantos cerca y lejos se van día tras día

Y vivo en años de riqueza, que endulza mi declive...

Cuanto menos eres cada día, cariño -

Esto te hace saber más dulce para mí:

Y el sol y la luna

El placer de la insaciabilidad

Con la generosidad de mis días,

Gracias