Mury ' 87 (Podwórko) - Jacek Kaczmarski

Jak tu wyrywać murom zęby krat

Gdy rdzą zacieka cegła i zaprawa

Jakże gnijącym gruzem grzebać stary świat

Kiedy nowego nie ma czym i na czym stawiać

O czym dziś na podwórku śpiewać

Liszajom obsuniętych ścian

Gdzie nawet skrawek nieba ziewa

Na widok tych śmiertelnych ran

Ref.

We wklęsłym bruku tylko lśni

Wieczna bez dna kałuża

I widać w niej groby, groby, groby

Pod całunem naszych dni

Historia się zmieniła w mułu mur

W którym ugrzęzną myśli wzrok i dłonie

Staruszek w czerni, przed kapliczką łzawy chór

Rozmokły tynk jak gąbka nieuchronnie wchłonie

Wieczne światełko tli się jeszcze

Grzeje się w nim, w słoiku kwiat

A za zamkniętą bramą przestrzeń

Ślepej uliczki w wielki świat

Ref.

We wklęsłym bruku tylko lśni

Wieczna bez dna kałuża

I widać w niej groby, groby, groby

Pod całunem naszych dni

Napis na murze dłużej tutaj trwa,

Niż człowiek co wydrapał go z wieczora

Pół wieku dni podobnych do każdego dnia

Na śladach kul tych z wojny, i tych z wczoraj

Ot, co zostaje z wielkiej rzeki

Myśli, zapachów, głosów, barw

W murach podwórka «R» zacieki

W szczelinach warstwy martwych larw.

Droga stąd już tylko w dół

W uścisk gliny, w pleśń i w plusz

Pomiędzy groby, groby, groby,

Których dawno nie ma już

Cómo arrancar los dientes de las barras de las paredes.

Cuando el óxido está rayado con ladrillo y mortero

Cómo con escombros podridos enterrar el viejo mundo

Cuando no hay nada nuevo por lo que apostar

Sobre qué cantar hoy en el patio

Liquen de paredes derrumbadas

Donde incluso un pedacito de cielo bosteza

A la vista de estas heridas fatales

Árbitro.

En los adoquines cóncavos sólo brilla

Charco eterno sin fondo

Y puedes ver tumbas, tumbas, tumbas en él

Bajo el velo de nuestros días

La historia se ha convertido en un muro de limo

en el que se te clavan los ojos y las manos

Un anciano de negro, un coro lloroso frente a la capilla.

El yeso empapado como una esponja inevitablemente absorberá

La luz eterna aún brilla

Se calienta en ella, en un frasco una flor

Y detrás de la puerta cerrada, el espacio

Callejón sin salida en el gran mundo

Árbitro.

En los adoquines cóncavos sólo brilla

Charco eterno sin fondo

Y puedes ver tumbas, tumbas, tumbas en él

Bajo el velo de nuestros días

La inscripción en la pared dura más aquí,

Que el hombre que lo rascó de la noche

Medio siglo de días similares a todos los días

Sobre las huellas de las balas de la guerra y las de ayer

Lo que queda del gran río

Pensamientos, olores, voces, colores

Hay rayas en las paredes del patio "R"

Hay capas de larvas muertas en las grietas.

El camino desde aquí es solo cuesta abajo.

En el abrazo de arcilla, en molde y felpa

Entre tumbas, tumbas, tumbas,

que se han ido