Mury - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

On natchniony i młody był ich nie policzyłby nikt

On im dodawał pieśnią sil śpiewał że blisko już świt

Świec tysiące palili mu znad głów podnosił się dym

Śpiewał że czas by runął mur oni śpiewali wraz z nim

Wyrwij murom zęby krat

Zerwij kajdany połam bat

A mury runą runą runą

I pogrzebią stary świat!

Wyrwij murom zęby krat

Zerwij kajdany połam bat

A mury runą runą runą

I pogrzebią stary świat!

Wkrótce na pamięć znali pieśń i sama melodia bez słów

Niosła ze sobą starą treść dreszcze na wskroś serc i głów

Śpiewali wiec klaskali w rytm jak wystrzał poklask ich brzmiał

I ciążył łańcuch zwlekał świt on wciąż śpiewał i grał

Wyrwij murom zęby krat

Zerwij kajdany połam bat

A mury runą runą runą

I pogrzebią stary świat!

Wyrwij murom zęby krat

Zerwij kajdany połam bat

A mury runą runą runą

I pogrzebią stary świat!

Aż zobaczyli ilu ich poczuli siłę i czas

I z pieśnią że już blisko świt szli ulicami miast

Zwalali pomniki i rwali bruk — Ten z nami!

Ten przeciw nam!

Kto sam ten nasz najgorszy wróg!

A śpiewak także był sam

Patrzył na równy tłumów marsz

Milczał wsłuchany w kroków huk

A mury rosły rosły rosły

Łańcuch kołysał się u nóg…

Patrzy na równy tłumów marsz

Milczy wsłuchany w kroków huk

A mury rosną rosną rosną

Łańcuch kołysze się u nóg…

Era inspirado y joven, nadie los contaría.

Les dio fuerzas con una canción, cantó que ya casi amanecía

Miles de velas ardían y humo salía de su cabeza.

Cantó que era hora de que el muro cayera y cantaron junto con él.

Arranca los dientes de los barrotes de las paredes.

Rompe los grilletes rompe el látigo

Y las paredes se derrumbarán

¡Y enterrarán el viejo mundo!

Arranca los dientes de los barrotes de las paredes.

Rompe los grilletes rompe el látigo

Y las paredes se derrumbarán

¡Y enterrarán el viejo mundo!

Pronto se sabían la canción de memoria y la melodía misma sin palabras.

Llevó consigo el viejo contenido, escalofríos a través de corazones y cabezas.

Cantaron, así que aplaudieron al ritmo mientras sus aplausos sonaban como un disparo.

Y la cadena era pesada, era un amanecer persistente, todavía estaba cantando y tocando

Arranca los dientes de los barrotes de las paredes.

Rompe los grilletes rompe el látigo

Y las paredes se derrumbarán

¡Y enterrarán el viejo mundo!

Arranca los dientes de los barrotes de las paredes.

Rompe los grilletes rompe el látigo

Y las paredes se derrumbarán

¡Y enterrarán el viejo mundo!

Hasta que vieron cuantos de ellos sintieron su fuerza y ​​su tiempo

Y con el canto de que estaba cerca del amanecer, caminaron por las calles de las ciudades

Derrumbaron monumentos y rasgaron aceras - ¡Esta con nosotros!

¡El que está contra nosotros!

¡Quién solo es nuestro peor enemigo!

Y el cantante también estaba solo.

Observó la marcha constante de las multitudes.

Se quedó en silencio, escuchando el rugido de los pasos.

Y las paredes crecieron y crecieron

La cadena se balanceaba a los pies...

Él mira la marcha constante de las multitudes

Él está en silencio, escuchando el rugido de los pasos

Y las paredes crecen crecen crecen

La cadena se balancea a los pies...