Rublow - Jacek Kaczmarski

Na ziemi, co zawsze pod wodą lub śniegiem

Są drogi, po których nikt prawie nie chodzi

Tam wariat się czasem przesunie po niebie

Do ludzi na łodzi

Wołając, że leci

A oni chwytają go w sieci

Wśród pól i rozlewisk tam białe są miasta

Gdzie końmi handlują, jedwabiem i siarką

Nad targiem wyrasta przejasny monastyr

Chorały i charkot

Ikona i koń

Wędzidło i złota dłoń

Na ścianach gospody łańcuchy i sierpy

Wesołek po udach się klepie i śpiewa

O ludzie, co żyje radością, choć cierpi;

I ktoś się zaśmiewa

Ktoś wódką go raczy

Nim inny ktoś wezwie siepaczy

Z wyrwanym językiem niech skacze do woli

Jak przygłup, co słowa nie może wykrztusić

Bo Książę z krużganków, o wzroku sokolim

Dziedziny strzec musi

Od ognia i zła

By poczuł lud, że ktoś oń dba

A Książę - mecenas za sztuką przepada

Więc ściany pałacu malować mi każe

Czeladnik już farby i pędzle rozkłada

A w drzwiach stają straże

I Księcia brzmi głos:

— Za pracę twą miecz, albo trzos

Architekt, co dla mnie budował ten pałac

Już nic piękniejszego nikomu nie wzniesie

Gdy skończył przygoda go przykra spotkała:

Na zbirów się w lesie

Jak raz napatoczył

A oni wykłuli mu oczy

I zaśmiał się książę, aż sala zagrzmiała

I grzmiała, gdy odszedł, podobny do pawia

I stałem przed ścianą, co była tak biała

Jak tego co stawiał ją

Twarz oślepiona

Od łez nim się stała czerwona

Klęczałem przed bielą, nad Pismem schylony

Gdy przyszła ta dziewka niespełna rozumu

Czytała ruchami rąk moje ikony

I śmiała się z tłumów

Płakała nad Bogiem

I piekieł przerażał ją ogień

I wstały płomienie ze wszystkich stron naraz

Ku niebu podniosły się dymu kolumny

W drzwiach koński pysk widzę i uśmiech Tatara

Co Księcia łbem dumnym

Za włosy potrząsa

A Księciu krew spływa po wąsach

Dziewczyna w krzyk straszny więc on w śmiech wesoły

I szaty cerkiewne pod nogi jej ciska

A ona je wdziewa, obraca się w koło

I łza już jej wyschła

Więc tańczy w podzięce

Przy siodle, przy głowie książęcej

Kto walczył, ten złotym pojony ukropem

Blach z kopuł cerkiewnych, z ksiąg ogniem topionych

Zapada pomiędzy kopyta i stopy

Ze wzrokiem wlepionym

W zasnutą twarz Boga

I pyta — jak kochać ma wroga

Znów ciała spychaliśmy do wspólnych dołów

Znów drogi krzyżowe bez krzyża i chusty —

Po burzy, o zmroku, nad rzeką popiołów

Pogańskie odpusty;

Śmiech krwi i ciał gra

Płomyki się łączą po dwa

Z tej ziemi, co żywym nie skąpi pogardy

Najlepsza jest glina do formy na dzwony

W ich dźwięku z tej ziemi ucieram dziś farby

Do mojej ikony

Na suchej deszczułce

Jest miejsce na świat i na Stwórcę

Przemokły, jak drzewo stojące na deszczu

Koń schyla się, woda po sierści mu spływa;

Zbutwiałe zielenie i złoto na desce

Co płacze jak żywa —

To Stwórcy Korona

Czekają nań

Koń i Ikona

En el suelo, siempre bajo el agua o la nieve

Hay caminos por los que casi nadie camina

Allí, el loco a veces se moverá por el cielo

A la gente en el barco

Gritando que vuela

Y lo atrapan en la red

Entre campos y remansos hay ciudades blancas

Donde comercian con caballos, seda y azufre

Un monasterio claro se eleva sobre la plaza del mercado.

Corales y gorgoteos

Icono y caballo

Filete y mano de oro

Cadenas y hoces en las paredes de la posada

Wesołek se da palmaditas en los muslos y canta

Oh pueblo que vive con alegría, aunque sufra;

y alguien se rie

Alguien lo trata con vodka

Antes de que alguien más llame a los ejecutores

Con la lengua arrancada, que salte a voluntad

Como un tonto que no puede pronunciar palabras

Porque el Príncipe de los claustros, con vista de halcón

Él debe proteger el reino

Del fuego y el mal

Para hacer que la gente sienta que alguien se preocupa por él.

Y el Príncipe - mecenas del arte, se pierde

Entonces me dice que pinte las paredes del palacio.

El jornalero ya pinta y descompone pinceles

Y hay guardias en la puerta.

Y la voz del Príncipe es:

- Una espada o una bolsa para tu trabajo.

El arquitecto, lo que este palacio construyó para mí

No le hará nada más hermoso a nadie.

Cuando terminó la aventura, estaba triste:

Los matones en el bosque

Cómo una vez que lo vio

Y le sacaron los ojos

Y el príncipe se rió hasta que el salón tronó

Y ella tronó cuando él se fue, como un pavo real

Y yo estaba parado frente a una pared que era tan blanca

Como lo que la estaba poniendo

El rostro estaba cegado

Se puso roja de lágrimas ante ella.

Estaba arrodillado frente al blanco, inclinado sobre las Escrituras.

Cuando esta puta loca vino

Ella leyó mis iconos con movimientos de sus manos.

Y ella se rió de la multitud

ella lloro por dios

Y el fuego aterrorizó su infierno

Y surgieron llamas por todos lados a la vez

Columnas de humo subieron hacia el cielo

En la puerta puedo ver la boca de un caballo y una sonrisa de tártaro

Lo que la cabeza del príncipe orgulloso

se sacude el pelo

Y la sangre del Príncipe corre por su bigote

La niña grita, entonces él se ríe.

Y las vestiduras de la iglesia se arrojan a sus pies

Y ella se los pone, se da la vuelta

Y su lágrima ya está seca

Entonces ella baila en agradecimiento

En la silla de montar, junto a la cabeza del príncipe

El que peleaba era regado con agua hirviendo de oro

Hojas de cúpulas de iglesias, de libros derretidos con fuego

Se derrumba entre los cascos y los pies.

mirando hacia abajo

En el rostro velado de Dios

Y pregunta cómo amar al enemigo

Nuevamente empujamos los cuerpos a pozos comunes

De nuevo, los caminos de la cruz sin la cruz y el pañuelo -

Después de la tormenta, al anochecer, en el río de cenizas

indulgencias paganas;

La risa de la sangre y la carne juega

Las llamas se juntan en parejas

De esta tierra que no escatima en vivos

La mejor arcilla para campanas es

Hoy estoy frotando pinturas de esta tierra en su sonido

a mi icono

En una tabla seca

Hay lugar para el mundo y para el Creador

Empapado, como un árbol parado bajo la lluvia

El caballo se inclina, el agua corre por su pelo;

Verduras podridas y oro en el tablero

Quien llora vivo -

Es la Corona del Creador

ellos lo estan esperando

Caballo e icono