Syn marnotrawny - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Jestem młody, nie mam nic i mieć nie będę.

Wokół wszyscy na wyścigi się bogacą,

Są i tacy, którym płcą nie wiem za co,

Ale cieszą się szacunkiem i urzędem,

Bo czas możliwości wszelakich ostatnio nam nastał…

Mogę włóczyć się i żyć z czego popadnie,

Mogę okraść kantor, kościół czy przekupkę,

Żyć z nierządu albo doić chętną wdówkę,

Paradować syty i ubrany ładnie —

A chyłkiem jak złodziej o zmroku wymykam się z miasta…

Mogłem uczyć się na księdza lub piekarza

(Duch i ciało zawsze potrzebują strawy),

Na wojaka mogłem iść i zażyć sławy,

Co wynosi i przyciąga bo przeraża,

A młodość to ponoć przygoda, a wojsko to szkoła…

Mogłem włączyć się do bandy rzezimieszków,

Niepodzielnie rządzić lasem lub rozstajem,

Zostać mnichem i dalekie zwiedzać kraje,

Rozgrzeszając niespokojne dusze z grzeszków,

A chyłkiem przez życie przemykam i drżę, gdy ktoś woła…

Jestem młody, jestem nikim — będę nikim.

Na gościncach zdarłem buty i kapotę.

Nie obchodzi mnie co będzie ze mną potem,

Tylko chciałbym gdzieś odpocząć od paniki,

Co goni mnie z miejsca na miejsce o głodzie i chłodzie…

Ludzie, których widzę - stoją do mnie tyłem:

Ten pod bramą leje, ów na pannę czeka.

Nawet pies znajomy na mój widok szczeka…

Sam się z życia nader sprawnie obrobiłem,

Więc chyłkiem powracam do domu o zmroku — jak złodziej.

Jakaś ciepła mnie otacza cisza wokół,

Padam z nóg i czuję ręce na ramionach,

Do nóg czyichś schylam głowę, jak pod topór.

Moje stopy poranione świecą w mroku,

Lecz panika — nie wiem skąd wiem — jest już dla mnie skończona…

Soy joven, no tengo nada y no lo tendré.

Todos alrededor de las carreras se están volviendo más ricos,

También hay algunos que están llorando por lo que sea,

Pero gozan de respeto y oficio,

Porque hace poco nos ha llegado la hora de todo tipo de posibilidades...

Puedo vagar y vivir de lo que pueda

Puedo robar una casa de cambio, una iglesia o un vendedor,

Vivir para la prostitución o para ordeñar a una viuda dispuesta,

Desfile saciado y bien vestido -

Y sigilosamente, como un ladrón al anochecer, me escabullo de la ciudad...

Podría aprender a ser sacerdote o panadero

(Espíritu y cuerpo siempre necesitan alimento)

Podría ir como soldado y disfrutar de la fama,

Que es y atrae porque asusta,

Y se supone que la juventud es una aventura, y el ejército es una escuela...

Podría unirme a una pandilla de matones

Para gobernar el bosque o una separación indivisa,

Conviértete en monje y viaja a países lejanos,

Para absolver a las almas inquietas de sus pecados,

Y me escabullo por la vida y tiemblo cuando alguien llama...

Soy joven, no soy nadie, no seré nadie.

Durante las visitas, me arranqué los zapatos y el abrigo.

No me importa lo que me pase después

Solo quiero un lugar para tomar un descanso del pánico.

Lo que me persigue de un lugar a otro con hambre y frío...

Las personas que veo me dan la espalda:

El de la puerta está lloviendo, el que está esperando a la doncella.

Hasta el perro de mi amigo ladra cuando me ve...

Yo mismo trabajé muy bien en mi vida,

Así que llego sigilosamente a casa al anochecer, como un ladrón.

Un cálido silencio me rodea,

Me caigo y siento mis manos sobre mis hombros

Inclino mi cabeza a los pies de alguien, como bajo un hacha.

Mis pies heridos brillan en la oscuridad

Pero el pánico -no sé cómo lo sé- se me acabó...