Sprawozdanie z raju - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

W raju tydzień pracy trwa trzydzieści godzin

Pensje są wyższe ceny stale zniżkują

Praca fizyczna nie męczy (wskutek mniejszego przyciągania)

Rabanie drzewa to tyle co pisanie na maszynie

Ustrój społeczny jest trwały a rządy rozumne

Naprawdę w raju jest lepiej niż w jakimkolwiek kraju

Na początku miało być inaczej —

Świetliste kręgi chóry i stopnie abstrakcji

Ale nie udało się oddzielić dokładnie

Ciała od duszy i przychodziła tutaj

Z kroplą sadła nitką mięśni

Trzeba było wyciągać wnioski

Zmieszać ziarno absolutu z ziarnem gliny

Jeszcze jedno odstępstwo od doktryny ostatnie odstępstwo

Tylko Jan to przewidział: zmartwychwstaniecie ciałem

Boga oglądają nieliczni

Jest tylko dla tych z czystej pneumy

Reszta słucha komunikatów o cudach i potopach

Z czasem wszyscy będą oglądali Boga

Kiedy to nastąpi nikt nie wie

Na razie w sobotę o dwunastej w południe

Syreny ryczą słodko

I z fabryk wychodzą niebiescy proletariusze

Pod pachą niosą niezgrabnie swe skrzydła jak skrzypce

En Paradise, la semana laboral es de treinta horas

Los salarios son más altos y los precios están cayendo constantemente.

El trabajo manual no cansa (por la menor atracción)

Escoger un árbol es tanto como escribir

El sistema social es estable y el gobierno es racional.

El paraíso es realmente mejor que cualquier país.

Al principio se suponía que iba a ser diferente -

Círculos luminosos de coros y grados de abstracción

Pero no ha sido posible separar exactamente

Cuerpo del alma y ella vino aquí

Con una gota de grasa un hilo de músculos

había que sacar conclusiones

Mezclar el grano del absoluto con el grano de la arcilla

Una desviación más de la doctrina, la última desviación

Sólo Juan lo previó: resucitarás en el cuerpo

Dios es observado por pocos

Es solo para los que tienen aire puro.

El resto escucha mensajes sobre milagros e inundaciones.

Con el tiempo, todos verán a Dios.

Nadie sabe cuándo sucederá esto.

Por ahora, el sábado al mediodía.

Las sirenas rugen dulcemente

Y los proletarios azules salen de las fábricas

En sus axilas llevan torpemente sus alas como un violín