Źródło - Jacek Kaczmarski

Płynie rzeka wąwozem, jak dnem koleiny

Która sama siebie żłobiła

Rosną ściany wąwozu, z obu stron coraz wyżej

Tam na górze są ponoć równiny

I im więcej tej wody, tym się głębiej potoczy

Sama biorąc na siebie cień zboczy…

Piach spod nurtu ucieka, nurt po piachu się wije

Własna w czeluść ciągnie go siła

Ale jest ciągle rzeka na dnie tej rozpadliny

Jest i będzie, będzie jak była

Bo źródło, bo źródło wciąż bije

A na ścianach wąwozu pasy barw i wyżłobień

Tej rzeki historia, tych brzegów

Ślady głazów rozmytych, cienie drzew powalonych

Muł zgarnięty pod siebie wbrew sobie

A hen, w dole blask nikły ciągle ziemię rozcina

Ziemia nad nim się zrastać zaczyna…

Z obu stron żwir i glina, by zatrzymać go w biegu

Woda syczy i wchłania, lecz żyje

I zakręca, omija, wsiąka, wspina się, pieni

Ale płynie, wciąż płynie wbrew brzegom

Bo źródło, bo źródło wciąż bije

I są miejsca, gdzie w szlamie woda niemal zastygła

Pod kożuchem brudnej zieleni;

Tam ślad, prędzej niż ten, co zostawił go, znika

Niewidoczne bagienne są sidła

Ale źródło wciąż bije, tłoczy puls między stoki

Więc jest nurt, choć ukryty dla oka!

Nieba prawie nie widać, czeluść chłodna i ciemna

Niech się sypią lawiny kamieni!

I niech łączą się zbocza bezlitosnych wąwozów

Bo cóż drąży kształt przyszłych przestrzeni

Jak nie rzeka podziemna?

Groty w skałach wypłucze, żyły złote odkryje

Bo źródło, bo źródło wciąż bije…

El río fluye a través de un barranco, como el fondo de una rodera

Quién se talló a sí misma

Las paredes del barranco se elevan, más y más alto en ambos lados

Hay llanuras allá arriba

Y cuanto más de esta agua, más profunda irá

Tomando la sombra de las laderas sobre sí misma...

La arena se escapa de debajo de la corriente, la corriente serpentea sobre la arena

Su fuerza lo empuja hacia el abismo.

Pero todavía hay un río en el fondo de este abismo

Es y será, será como fue

Porque la fuente, porque la fuente sigue latiendo

Y en las paredes del barranco, franjas de colores y surcos

Historia de este río, de estas orillas

Rastros de cantos rodados borrosos, sombras de árboles caídos

La mula se recoge contra sí misma a pesar de sí misma.

Y gallina, debajo del débil resplandor todavía atraviesa el suelo

El suelo sobre él comienza a crecer junto ...

Grava y arcilla en ambos lados para evitar que se escape

El agua silba y absorbe, pero vive

Y gira, pasa por alto, empapa, trepa, espuma

Pero fluye, todavía fluye contra las orillas

Porque la fuente, porque la fuente sigue latiendo

Y hay lugares donde el agua casi se ha congelado en el limo

bajo una capa de verde sucio;

Allí el rastro desaparece antes que el que lo dejó.

Las trampas son invisibles en los pantanos

Pero la fuente sigue latiendo, forzando el pulso entre las laderas

¡Así que hay una corriente, aunque oculta a los ojos!

El cielo es casi invisible, la profundidad es fría y oscura.

¡Que haya avalanchas de piedras!

Y deja que las laderas de los barrancos despiadados se fusionen

Porque cuál es la forma de los futuros espacios

¿Cómo no un río subterráneo?

Vaciará las grutas en las rocas, descubrirá las vetas de oro

Porque la fuente, porque la fuente sigue latiendo...