Pustynia 80 - Jacek Kaczmarski

Wielbłądy upadają ze zmęczenia

Piach oczom wzrok odbiera, w zębach zgrzyta

Nasz ślad za nami znika w okamgnieniu

O zagubioną drogę nikt nie pyta

Wtem słychać gniewny pomruk poganiaczy

Wymownie kładą dłonie na kindżały

Żądają wina kobiet i zapłaty

Klną jawnie nas wyprawę i świat cały

A my już chyba znamy kres podróży

Patrzymy póki jeszcze starczy siły

Jak w piasku wiatr nam przyszłość wróży

W zbiorowe dawnych wypraw dmąc mogiły

Przewodnik zagubionej karawany

Unosi się w strzemionach

Słońce świeci

Kolejne tworzy nam fatamorgany

Oazy obiecuje

Naszym dzieciom

Los camellos caen del agotamiento

Los ojos están oscurecidos con arena, y los dientes rechinan

Nuestro rastro detrás de nosotros desaparece en un instante

Nadie pregunta por el camino perdido

Entonces se escuchan los murmullos enojados de las picanas

Ponen sus manos en dagas con elocuencia

Exigen vino de mujer y pago

Estamos abiertamente malditos por la expedición y el mundo entero.

Y ya sabemos el final del viaje

Miramos mientras haya suficiente fuerza

Como el viento en la arena, el futuro se nos anuncia

En antiguas expediciones colectivas volando tumbas

Guía de caravanas perdidas

Se levanta en los estribos

El sol brilla

Los próximos crean milagros para nosotros.

promesas de oasis

a nuestros hijos