Portret płonący - Jacek Kaczmarski

Takaś mi przedwczesnym zmierzchem

Gdy przybojem grzmi ocean

Jakbyś nie powstała jeszcze

A już prawie przeminęła

Kształt twój, niemal nieuchwytny

Żarzy się obrysem mroku;

Stoisz niema, jak wykrzyknik

Który uwiązł w gardle grzmotu

Włosy w aureoli ognia

Skronią pełznie lawy strumyk;

Smukła jesteś jak pochodnia

Zapalona na tle łuny

W oczach dymu masz spirale

W ustach krzepnie popiół mokry;

Tylko w szyi tętni stale

Kryształ pulsu nieroztropny

Bije to źródełko tycie

Syczą zgliszcza, ciemność skwierczy;

Nosisz w sobie jedno życie

Nosisz w sobie wszystkie śmierci

Un crepúsculo tan prematuro para mí

Cuando el océano truena

como si no te hubieras levantado todavía

Y casi se ha ido

Tu forma, casi esquiva

Brilla con el contorno de la oscuridad;

Te quedas en silencio, como el signo de exclamación

Que se atascó en la garganta del trueno

Cabello en un halo de fuego

Una corriente de lava se arrastra por sus sienes;

Eres delgado como una antorcha

Iluminado contra el resplandor del resplandor

Tienes espirales en los ojos del humo

La ceniza mojada se solidifica en la boca;

Solo en el cuello pulsa constantemente.

Pulso de cristal imprudente

Esta primavera supera la pérdida de peso

Las cenizas silban, la oscuridad chisporrotea;

Tienes una vida dentro de ti

Llevas todas las muertes dentro de ti