Poczekalnia - Jacek Kaczmarski

Siedzieliśmy w poczekalni, bo na zewnątrz deszcz i ziąb

Do pociągu sporo czasu jeszcze było

Można zatem wypić kawę, albo rzucić cos na ząb

Bo nikt nie wie kiedy człek znów napcha ryło

Wtem słyszymy kół stukoty i lokomotywy świst

Więc rzucamy się do wyjścia na perony

Ale w miejscu na zatrzymał megafonów zgrzyt i pisk

— To nie wasz pociąg!

— ogłosiły megafony

Uwierzyliśmy megafonom

Uprzejmie wszak ostrzegły nas

Po co stać w deszczu na peronie

Skoro przed nami jeszcze czas

Żarcie szybko się skończyło, nuda zagroziła nam

Zaczęliśmy drzemać, marzyć i flirtować

Ktoś przygrywał na gitarze, zanucili tu i tam

Zaciążyły nam do tyłu nasze głowy

Wtem słyszymy kół stukoty i lokomotywy świst

Więc ospale podnosimy się z foteli

Ale w miejscu nas zatrzymał megafonów zgrzyt i pisk

— To nie wasz pociąg!

— przez megafon powiedzieli

Uwierzyliśmy megafonom

Pomarzyć w cieple — dobra rzecz

Po co stać w deszczu na peronie

Zamiast w fotelu miękkim lec

Po marzeniach przyszła kolej na dziewczyny oraz łyk

Co pozwolił nam zapomnieć o czekaniu

Gdy tymczasem za oknami «enty» już się użył świt

I poczuliśmy się trochę oszukani

Więc gdy znowu kół stukoty usłyszeliśmy i świst

W garść się wzięliśmy i dalej na perony

Lecz zatrzymał nas na progu już znajomy zgrzyt i pisk

— To nie wasz pociąg!

— ogłosiły megafony

Uwierzyliśmy megafonom

W końcu nie było nam tak źle

Po co stać w deszczu na peronie

Gdzie z wszystkich stron wichura dmie

Uderzyło nas jak gromem, spojrzeliśmy wreszcie w krąg

Choć już wiele, wiele świtów przeminęło

I patrzymy w starcze oczy powstrzymując drżenie rąk

Zadziwieni, gdzie się życie nam podziało

Wybiegamy na perony, lecz na torach leży rdza

Semafory hen pod lasem opuszczone

Żaden pociąg nie zabierze już z tej poczekalni nas

Milczą teraz niepotrzebne megafony

I gorzko się zapatrzyliśmy

W zabrane nam dalekie strony

I w duszach swych przeklinaliśmy

Tę łatwą wiarę w megafony

Estábamos sentados en la sala de espera porque estaba lloviendo y hacía frío afuera.

Todavía faltaba mucho para ir al tren.

Para que puedas tomar un café o comer algo.

Porque nadie sabe cuando un hombre vuelve a llenar la madriguera

Luego escuchamos el ruido de las ruedas y el silbido de las locomotoras.

Así que corremos a las plataformas

Pero donde los altavoces se detuvieron, chirridos y chirridos cesaron

- ¡No es tu tren!

Los altavoces anunciaron

Creíamos los megáfonos

Después de todo, amablemente nos advirtieron

¿Por qué pararse en la plataforma bajo la lluvia?

Ya que todavía hay tiempo para venir

La comida se acabó rápido, y el aburrimiento nos amenazaba.

Empezamos a dormir la siesta, soñar y coquetear

Alguien estaba tocando la guitarra, tarareaban aquí y allá

Nuestras cabezas pesaban mucho sobre nuestras espaldas

Luego escuchamos el ruido de las ruedas y el silbido de las locomotoras.

Así que levantémonos lentamente de nuestros asientos

Pero en nuestro lugar, los altavoces fueron detenidos por un sonido chirriante chirriante

- ¡No es tu tren!

Dijeron a través de un megáfono

Creíamos los megáfonos

Soñar cálido - algo bueno

¿Por qué pararse en la plataforma bajo la lluvia?

En lugar de un sillón blando, vuelo

Después de los sueños, fue el turno de las chicas y un sorbo.

Que nos hizo olvidarnos de esperar

Mientras tanto, fuera de las ventanas de la "enta", ya amanecía

Y nos sentimos un poco engañados.

Entonces, cuando volvimos a escuchar el ruido de las ruedas, escuchamos un silbido.

Nos juntamos y continuamos hacia las plataformas

Pero nos detuvo en el umbral el ya familiar chillido y chirrido.

- ¡No es tu tren!

Los altavoces anunciaron

Creíamos los megáfonos

Después de todo, no fue tan malo para nosotros.

¿Por qué pararse en la plataforma bajo la lluvia?

Donde el viento sopla por todos lados

Fuimos golpeados como un rayo, finalmente miramos hacia el círculo.

Aunque muchos, muchos amaneceres han pasado

Y miramos a los viejos ojos, deteniendo el temblor de nuestras manos.

Asombrado donde nuestra vida se ha ido

Corremos hacia las plataformas, pero hay óxido en las vías.

Semáforos de gallina cerca del bosque

Ningún tren nos sacará más de esta sala de espera

Los altavoces innecesarios están en silencio ahora

Y nos miramos con amargura

En páginas distantes tomadas de nosotros

Y maldijimos en nuestras almas

Esa fe fácil en los megáfonos