Piosenka żebracza - Jacek Kaczmarski

Dajcie mi proszę, co łaska.

Żebrak — też człowiek do diaska!

Śpiewać już nie mam siły,

Żarty mi się skończyły.

Siedzę na Placu Zamkowym

Z tym, co na plecach zostało,

Sięgam po rozum do głowy,

Lecz rozum by żyć - to za mało!

Tłuką o pierś resztki serca,

Serce nadzieją frymarczy,

Lecz — może jestem oszczerca —

Serce — by żyć - nie wystarczy!

Dajcie mi proszę, co łaska…

Mówią mi — wstań i zapracuj!

Raz jeszcze zakasz rękawy,

Albo zabieraj się z placu

Bo szpecisz piękno Warszawy.

Tu zagraniczni turyści

Widzieć chcą cud odbudowy

A ty wrażenia im niszczysz

Żebrząc na Placu Zamkowym.

Dajcie mi proszę, co łaska…

Gdybym łez trochę miał jeszcze

To bym nad sobą zapłakał

Kto dziś pamięta w rym mieście

Że to ja budowałem barbakan!

Człowiek bez dały urodzin,

Człowiek bez dnia swych imienin —

Życie oddałem urodzie

Renesansowych kamienic.

Dajcie mi proszę, co łaska…

Nigdy nikomu nie znany,

Po łokcie w glinie i w piachu

Ryłem, jak kret tresowany

Tunel na Trasie Wschód-Zachód.

Jakby mi było za mało

Pracy do grobowej deski

Póki sił jeszcze starczało

Stawiałem Zamek Królewski.

Dajcie mi proszę, co łaska…

Nie mówcie więc, że coś niszczę,

Nie mówcie mi, że coś szpecę

Bo moje myśli są czystsze

Niż wasze myśli i serca.

Tkwić chcę tu duszą i ciałem,

Spróbujcie mi to odebrać!

To miasto — ja zbudowałem

By mieć na starość gdzie żebrać…

Dajcie mi proszę, co łaska…

Por favor dame lo que tu gracia.

Un mendigo, ¡un maldito hombre también!

Ya no tengo fuerzas para cantar,

Se acabaron mis bromas.

Estoy sentado en la Plaza del Castillo.

Con lo que queda en mi espalda

Alcanzo mi cabeza

¡Pero la razón para vivir no es suficiente!

Golpearon los restos de su corazón contra sus pechos,

El corazón es la esperanza de un cantinero,

Pero -quizás soy un calumniador-

¡El corazón - para vivir - no es suficiente!

Por favor dame lo que tu gracia...

Me dicen: ¡levántate y trabaja!

súbete las mangas otra vez

O sal de la plaza

Porque desfiguras la belleza de Varsovia.

Aquí hay turistas extranjeros.

Quieren ver el milagro de la reconstrucción

Y destruyes sus impresiones

Mendigando en la Plaza del Castillo.

Por favor dame lo que tu gracia...

Si tuviera un poco más de lágrimas

yo lloraria por mi mismo

Quien recuerda en esta ciudad hoy

¡Que estaba construyendo una barbacana!

Un hombre sin cumpleaños,

Un hombre sin su onomástico -

Le di mi vida a la belleza

Casas de vecindad renacentistas.

Por favor dame lo que tu gracia...

Nunca conocido por nadie

Hasta los codos en arcilla y arena

Enterré como un topo entrenado

Túnel en la Ruta Este-Oeste.

Como si no fuera suficiente para mí

Trabajar hasta el tablero de la muerte

Mientras haya suficiente fuerza

Construí el Castillo Real.

Por favor dame lo que tu gracia...

Así que no digas que estoy rompiendo algo

No me digas que estoy arruinando algo

Porque mis pensamientos son más limpios

que vuestros pensamientos y corazones.

Quiero quedarme aquí con mi cuerpo y alma,

¡Intenta quitármelo!

Esta ciudad - he construido

Tener en la vejez donde mendigar...

Por favor dame lo que tu gracia...