Manewry - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Łapiński

Bez ruchu każą tkwić nam tu Jak długo — nie pamiętam już

Brak nam powietrza słów i snu

W gardłach — zaschniętej śliny kurz

Jak okiem sięgnąć w strony dwie

Okopów linie ciągną się

A my czekamy — mija czas

I do ataku wciąż nie posyłają nas!

Powiecie — śpieszyć się nie ma gdzie!

I to jest prawda — co tu kryć?

Lecz gdy w okopy nas się śle

To kiedyś atak musi być!

Jedna jest tylko droga stąd

Gdzie horyzonty wrogie się mglą

Inaczej zaś polowy sąd

A dać się swoim — to już gruby błąd!

Wszak to manewry tylko są

Na wzgórzach lornet błyszczą szkła

Wszystko jest strategiczną grą

W której brać udział muszę ja!

Kolega pyta raz po raz

Co będzie jeśli trafią nas

Odpowiedź jedna musi być:

Po prostu nie będziemy żyć!

Krzyk!

I ruszamy do ataku

Na odsłonięte stoki wzgórz

Wokół wybuchy czarnych krzaków

Dym!

Huk!

I nic nie widać już!

W głowie panicznie mi się trzepie

Jak w klatce ptak spłoszony — puls

Więc żyję!

Czy to naboje ślepe?

Czy może to ślepota kul?!

Wtem w miejscu zatrzymuję się

Gdzie jest przyjaciel, gdzie jest wróg?!

Nie widzę go!

On widzi mnie!

Strzał!

Ból!

I lecę z nóg!

Leżę - przy ziemi trzymam twarz

Swój własny oddech czuję z niej

Z dali co mój wchłonęła wrzask

Idą sanitariusze trzej…

Co chwila słyszę suchy strzał

Wstrzymuję przerażony dech

To tych co przeżyli boju szał

Dobija tamtych trzech!

Już są tuż tuż!

Zastygam i Podchodzą, nachylają się…

Widzę znajome twarze trzy

Strzał!

Dobili mnie.

— Zbudź się - Otwieram oczy — pole

Kolega — okop — flagi żerdź.

Zmrok.

Wciąż czekamy na swą kolej.

Żyjemy.

Śniąc śmierć.

Hacen que nos quedemos aquí inmóviles Cuanto tiempo - Ya no me acuerdo

Nos falta el aire de las palabras y el sueño

En las gargantas de saliva seca, polvo

Dos páginas hasta donde alcanza la vista

Las líneas de las trincheras siguen

Y estamos esperando - pasa el tiempo

¡Y todavía no nos mandan a atacar!

Dirás: ¡no hay a dónde apurarse!

Y esa es la verdad: ¿qué hay que esconder?

Pero cuando nos envían a las trincheras

¡Debe ser un ataque en algún momento!

Sólo hay un camino desde aquí

Donde los horizontes hostiles se desdibujan

De lo contrario, una cancha de campo

Y entregarte a los tuyos, ¡es un gran error!

Después de todo, son solo maniobras.

Las gafas brillan en las colinas de los binoculares.

Todo es un juego estratégico.

¡En la que tengo que participar!

Un colega pregunta una y otra vez.

¿Qué pasa si nos golpean?

Una respuesta debe ser:

¡Simplemente no viviremos!

¡Gritar!

Y vamos a atacar

A las laderas expuestas de las colinas

Hay ráfagas de arbustos negros por todas partes.

¡Fumar!

¡Golpe!

¡Y ya no puedes ver nada!

Mi cabeza está revoloteando en pánico

Como un pájaro asustado en una jaula - un pulso

¡Así que estoy vivo!

¿Estos son cartuchos en blanco?

¿Podría ser ceguera de bala?

Entonces me detengo en el lugar

¿Dónde está el amigo, dónde está el enemigo?

¡No puedo verlo!

¡El me ve!

¡Disparo!

¡Dolor!

¡Y estoy volando fuera de mis pies!

Estoy mintiendo, mantengo mi cara en el suelo.

Siento mi propio aliento de ella

De lejos lo mio fue absorbido por el grito

Vienen tres paramédicos...

De vez en cuando escucho un tiro seco

Contengo mi respiración aterrorizada

Es para aquellos que sobrevivieron al frenesí de la batalla.

¡Está matando a esos tres!

¡Están a la vuelta de la esquina!

Me congelo y se acercan, inclinándose...

Veo tres caras conocidas.

¡Disparo!

me mataron

- Despierta - abro los ojos - el campo

Un colega - una trinchera - banderas de poste.

Anochecer.

Todavía estamos esperando nuestro turno.

Vivimos.

Soñando con la muerte.