Litania - Jacek Kaczmarski

Od swych ojców dojrzalsi, kiedy byli w tym wieku

Beznadziejną ich drogą podążamy — na przekór

Czasem słabsi od kurzu wstrzymujemy wichury

I stawiamy pomniki zapomnianej kultury

Czasem twardsi od skały i jak skała nieczuli

Omijamy spojrzeniem wyrywany bruk ulic

Wszechstronniejsi od mędrców myśl chowamy na potem

Nazywamy mus — łaska i światłością - ciemnotę

Bardziej godni od królów z ziemi grząskiej od potu

Ślepym siłom historii wciąż skaczemy do oczu

Lecz mądrzejsi od wodzów, z twarzą nisko spuszczoną

Podajemy im co dzień przerdzewiałe strzemiona

Śmiertelniejsi od kwiatów podnosimy się łanem

Kiedy kosa już w ruchu, a pokosy sprzedane

Sprawiedliwsi od sędziów w trybunale wysokim

Z wyuczonym spokojem przyjmujemy wyroki

Bezwzględniejsi od katów, wreszcie wielcy i sami

Na szafotach gadamy odciętymi głowami

Más maduros que sus padres cuando tenían esta edad.

Seguimos su camino sin esperanza - a pesar de ello

A veces, más débiles que el polvo, retenemos las tormentas

Y estamos levantando monumentos de una cultura olvidada

A veces son más duros que la roca, y tan duros como una roca.

Evitamos el pavimento rasgado de las calles

Escondemos pensamientos que son más versátiles que los sabios para más tarde

Llamamos musa - gracia y luz - ignorancia

Más digno que los reyes de la tierra pantanosa que el sudor

Las fuerzas ciegas de la historia siguen en los ojos de los ciegos

Pero más sabio que los líderes, con cara baja

Les damos estribos oxidados todos los días

Más letales que las flores, nos levantamos con una cierva

Cuando la guadaña está en movimiento y las hileras se venden

Más justo que los jueces en el tribunal superior

Aceptamos frases con calma aprendida

Despiadado que los verdugos, finalmente grande y solo

Charlamos con nuestras cabezas cortadas en los andamios