Legenda o miłości - Jacek Kaczmarski

On ją dostrzegł nagle, ona go dojrzała

I świat im zniknął z oczu, jak z dmuchawca puszek

Ciało — jak powietrza — zapragnęło ciała

I czujnie się jęły obwąchiwać dusze

Tyle niepewności i odwagi tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Liczyli razem gwiazdy, biedronki i ptaki

Bo na siebie liczyć nie śmieli na razie

Każdy gest — sygnałem, każdy uśmiech — znakiem

Los — szyderczym szyfrem, astrologią wrażeń

Tyle prawd przewrotnych i tajemnic tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Aż wręczył jej tulipan: prężny, łebski, gładki

Purpurą nabrzmiały, jak płonącym mrokiem

A ona na to róży rozchyliła płatki

By spłynęły po nich życionośne soki

Tyle tkliwych lęków w nieuchronnej sile!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Misterium energii — wulkan, błyskawice

Szramy po pazurach i chwalebne sińce;

Zachłanną bachantkę skrzesał z bladolicej

Ona — z trubadura — swego barbarzyńcę

Tyle zapamiętań i przebudzeń tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Gniazdo i pisklęta, spełnione pragnienia

Uznali więc, że teraz stać ich już na wszystko:

Za dnia naprawiali usterki istnienia

Nocą przy kominku strzegli paleniska

Tyle dobrej woli, próżnych trudów tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

On ją zaczął zdradzać, choćby i w marzeniach

Ona drżała — czując cudzych oczu dotyk…

Czas im siebie skąpił na wspólne olśnienia

W bitwy się zmieniały codzienne kłopoty

Tyle w nich oskarżeń i winy w nich tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę

I dopadł ich spokój.

Ani się spostrzegli —

Już grzali zziębłe stopy, choć wygasł kominek

I jeszcze z nawyku stare kłótnie wiedli

Gdzie miłość błądziła, jak zbędny przecinek

Tyle niespełnienia i przesytu tyle!

Ale już wiedzieli, że tylko przez chwilę…

Aż jemu się zmarło i ona w ślad za nim

Odeszła między gwiazdy, ptaki i biedronki

Wszak byli na wieczność w sobie zakochani

Nie cierpiąc nawet w kłótniach najkrótszej rozłąki

Tyle było życia — konania w nich tyle…

Ani nie poczuli, że tylko przez chwilę

Él la vio de repente, ella lo vio

Y el mundo desapareció de su vista, como de una lata de diente de león

El cuerpo -como el aire- quería un cuerpo

Y empezaron a olfatear almas vigilantes

¡Tanta incertidumbre y tanto coraje!

Ninguno de los dos supo que solo por un momento...

Contaron estrellas, mariquitas y pájaros juntos.

Porque aún no se atrevían a contar consigo mismos

Cada gesto - una señal, cada sonrisa - una señal

El destino: una cifra burlona, ​​una astrología de sensaciones.

¡Tantas verdades perversas y tantos secretos!

Ninguno de los dos supo que solo por un momento...

Hasta que le entregó un tulipán: flotante, cabeza y suave

Se hincharon con carmesí, como una oscuridad ardiente

Y ella abrió los pétalos de la rosa en ese

Que los jugos vitales fluirían sobre ellos

¡Tantos tiernos miedos fuerza inevitable!

Ninguno de los dos supo que solo por un momento...

El misterio de la energía - volcán, relámpago

Cicatrices de garras y magulladuras gloriosas;

Construyó la bacante codiciosa de una mujer de rostro pálido

Ella - el trovador - su bárbaro

¡Cuántos recuerdos y avivamientos!

Ninguno de los dos supo que solo por un momento...

Nido y pollitos, deseos cumplidos

Así que decidieron que podían hacer todo ahora:

Durante el día arreglaron las fallas de la existencia

Por la noche, custodiaban el hogar junto a la chimenea.

¡Tanta buena voluntad, tanto trabajo vano!

Ninguno de los dos supo que solo por un momento...

Empezó a engañarla, incluso en sus sueños.

Estaba temblando, sintiendo que los ojos de otra persona se tocaban...

Tiempo dedicado a revelaciones compartidas

Los problemas cotidianos se convirtieron en batallas

¡Hay tantas acusaciones en ellos y tanta culpa en ellos!

Ni sabía que era sólo por un momento

Y se sintieron tranquilos.

No se dieron cuenta -

Ya estaban calentándose los pies fríos, aunque la chimenea estaba apagada.

Y por costumbre empezaron a pelear viejas rencillas

Donde el amor vagaba como una coma innecesaria

¡Tanta insatisfacción y tanta saciedad!

Pero ellos ya sabían que solo por un momento...

Hasta que murió y ella lo siguió.

Ella fue entre las estrellas, los pájaros y las mariquitas

Después de todo, estaban eternamente enamorados el uno del otro.

Ni sufrir la más corta separación en las riñas

Había tanta vida, tantos muertos en ellos...

Tampoco sintieron que fue solo por un momento