Laputa - Jacek Kaczmarski

Głupio jest żyć wśród mądrych ludzi

Co świat do końca zrozumieli

I o nic się nie muszą trudzić,

Nie wiedzieć, czego nie wiedzieli.

Znając Zasadę i Mechanizm

W Muzykę zasłuchani Sfer

Wiecznie unoszą się nad nami

Jak nad ruchomą kartą zer.

Trzeba uderzać ich po uszach

By w żywy się wsłuchali los —

Trzeba uderzać ich po ustach

By mogli własny wydać głos.

Ale króciutko trwa ocknienie

Nim wrócą we wszechwiedny sen,

A nam, z pałaców ich, kamienie

Lecą na głowy w biały dzień.

Nie wiedzą już, choć wiedzą wszystko

Jak zwykłe bułki się wypieka,

Jak chronić źródło, by nie wyschło,

Jak łatać dach, by nie przeciekał.

Nikt nigdy ich już nie obudzi,

Śmiech z klątwą się na usta cisną…

Głupio jest żyć wśród mądrych ludzi

Z ich piękną Latającą Wyspą.

Es una tontería vivir entre gente inteligente.

Lo que el mundo entendió hasta el final

Y no tienen que preocuparse por nada,

No sé lo que ellos no sabían.

Conociendo el Principio y el Mecanismo

Esferas escuchando musica

Se ciernen para siempre por encima de nosotros

Como arriba una carta móvil de ceros.

Tienes que golpear sus oídos

Que escuchen el destino con vida -

Hay que pegarles en los labios.

Para que puedan hacer su propia voz.

Pero se necesita poco tiempo para despertar

Antes de que regresen al sueño que todo lo sabe,

Y de sus palacios tenemos piedras

Vuelan sobre sus cabezas a plena luz del día.

Ya no saben, aunque lo saben todo.

Cómo se hornean los bollos ordinarios,

Cómo proteger la fuente para que no se seque,

Cómo parchar el techo para que no gotee.

Nadie los despertará nunca más.

Una risa maldita aplastará tus labios...

Es una tontería vivir entre gente inteligente.

Con su hermosa Isla Voladora.