Landszaft z kroplą krwi - Jacek Kaczmarski

Za oknem jest łąka, jak dżungla obfita

Źdźbeł, liści i łodyg w labirynt poryta

Przez niezmordowane dżdżownice

Za łąką - jezioro, w jeziorze dzieciaki

Pluskają się co dzień bez celu, dla draki

By drżeć mieli o co rodzice

Jezioro się kończy łagodnym wzniesieniem

Na którym się pasą pod wieczór jelenie

I kosiarz się zmierzchem zachłyśnie

Wzniesieniem przesuwa się brzytwa liliowa

I kroplą po ostrzu jej spływa krwi owal

Gdy przetnie już słońce — jak wiśnię

Psy milkną, dzieciaki przestają rozrabiać

W szuwarach histeria panoszy się żabia

I tryton w akwarium zamiera…

I ty — nagle cicha — nie spuszczasz mnie z oka

W bezruchu twych ramion jest prośba głęboka

Bym blisko był - tutaj i teraz

To noc tylko — mówię - nie pierwsza… — przerywasz

Na usta dłoń kładziesz, kapłanka żarliwa

Bym w złą czegoś nie rzekł godzinę

Objęta — w przeczutą wsłuchujesz się grozę

Za ścianą świat miota się w telewizorze

Na własną się łaszcząc padlinę

Za oknem nic nie ma, nic nie ma, nic nie ma!

Więc trzymam się ciebie rękami obiema

By wiedzieć, że chociaż ty jesteś

I toczy nas noc po przepaściach ciemności

Splecionych jak węże w znak nieskończoności

Swych skór ogłuszone szelestem

Podwójne nam tętno godziny odmierza

Leżymy pośrodku rybiego pęcherza

I ciemne unosi nas morze

Nie od nas zależy, co z nami się stanie

Więc ujrzeć próbuję na drżącej membranie

Zmierzch, łąkę i dzieci w jeziorze

Za błoną się wiją płomieni jelita

Krtań ognia zmiażdżone dżdżownice połyka

Aż przestrzeń od żaru drga

I pęka nasz pęcherz, jak mydlana bańka…

Leżymy bezbronni na dłoni poranka

Nie w mocy, by cieszyć się z dnia

Fuera de la ventana hay un prado como una selva abundante

Tallos, hojas y tallos en un laberinto atrincherado

A través de lombrices incansables

Detrás del prado - el lago, niños en el lago

Chapotean sin rumbo todos los días, por cabrones

Que los padres deben temblar

El lago termina con una suave subida.

¿En qué ciervos pastan al atardecer?

Y el cortacésped se ahogará al anochecer

Una navaja lila sube la colina

Y un óvalo de sangre gotea por su espada

Cuando el sol cruza - como una cereza

Los perros dejan de hablar, los niños dejan de causar problemas

En los juncos, la histeria se contagia a la rana

Y el tritón en el acuario se está muriendo...

Y tú - de repente callado - no me quitas los ojos de encima

Hay una oración profunda en la quietud de tus brazos

¿Puedo estar cerca, aquí y ahora?

Es solo de noche - digo - no es la primera... - te detienes

Pones tu mano en tus labios, celosa sacerdotisa

Para que no diga algo malo en una hora

Abrazado - escuchas el terror con tu presentimiento

Detrás de la pared, el mundo se agita en la televisión

Mimar la carroña sola

¡No hay nada fuera de la ventana, nada, nada!

Así que te agarro con ambas manos

Saber que al menos eres

Y la noche nos hace rodar por el abismo de la oscuridad

Entrelazados como serpientes en el signo del infinito

Sus pieles están ensordecidas por un susurro

El doble ritmo cardíaco de horas lo medimos nosotros

Nos acostamos en medio de la vejiga de pescado.

Y el mar oscuro nos levanta

No depende de nosotros lo que nos pase

Así que trato de ver en una membrana temblorosa

Crepúsculo, prado y niños en el lago.

Las llamas del intestino se retuercen detrás de la membrana.

La laringe de fuego se traga lombrices trituradas

Hasta que el espacio vibre por el calor

Y nuestra vejiga estalla como una pompa de jabón...

Yacemos indefensos en la palma de la mañana

No en el poder para disfrutar de su día