Hymn - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Kto w twierdzy wyrósł po co mu ogrody

Kto krew ma w oczach nie zniesie błękitu

Sytość zabije nawykłych do głodu

Myśl upodlona nie dźwignie zaszczytów

Kto się ukrywał szczuty i tropiony

Nigdy nie będzie umiał stanąć prosto

Zawsze pod murem zawsze pochylony

Chyba że nagle uwierzy w swą boskość

Kto w życiu oparł się wszelkim pokusom

Tu po tygodniu jest ostoją grzechu

Dawniej jedyną uciśnioną duszą

A teraz jednym z tysięcy uśmiechów

Z ran zadawanych kto krzyczał w agonii

Na męki dając ciało by myśl pieścić

Nie widzi sensu w nauce harmonii

Ani nie umie śpiewać o tym pieśni

Kto świat opuścił w zastanej postaci

Ten nie zaśpiewa hymnu dziękczynienia

Choćby i przez to miał zbawienie stracić

Nie ma o nie ma zadośćuczynienia

Nie dla wiwatów człowiekowi dłonie

Nie dla nagrody przykazania boże

Bo każdy oddech w walce ma swój koniec

Walka o duszę

Końca mieć nie może

¿Quién ha crecido en la fortaleza, para qué necesita jardines?

Los que tienen sangre en los ojos no soportan el azul

La saciedad matará a los que están acostumbrados al hambre

Un pensamiento degradado no levantará honores

Quién estaba escondido, perseguido y cazado

Nunca podrá pararse derecho.

Siempre apoyado contra la pared

A menos que de repente crea en su divinidad.

Quien en vida resistió todas las tentaciones

Aquí, después de una semana, ella es un refugio para el pecado.

Anteriormente la única alma oprimida

Y ahora una de mil sonrisas

De las heridas infligidas que gritaban en agonía

En tormento, dando el cuerpo para acariciar la mente

No ve ningún sentido en aprender armonía.

Tampoco puede cantar canciones al respecto.

¿Quién dejó el mundo como es?

Este no cantará un himno de acción de gracias

Incluso si fuera a perder su salvación

no hay reparación

No para animar las manos del hombre.

No por la recompensa del mandamiento de Dios

Porque cada respiro en una pelea tiene un final

Lucha por el alma

no puede tener fin