Hiob - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Ta wyprawa była dla nas przyjemnością

Kiedy z gór zeszliśmy w kwitnące doliny

Parobcy porzucili domy broń i stada

Obrońcy zginęli śmiercią bohaterską

Równaliśmy z ziemią winnice i zasiewy

Nasze ręce dymiły ludzką krwią i tłuszczem

I z całej krainy nie pozostał po nas

Kamień na kamieniu ani zdrowy człowiek

Widzieliśmy łupów naszych właściciela

Cały w strupach i wrzodach trwał w pogorzelisku

Tuż przed naszym najazdem stracił wszystkie dzieci

W gruzach domu przez piorun zburzonego w nocy

Nie znał chyba ten człowiek łaski swego Boga

Lecz wielbił Go nadal choć nieludzkim głosem

Staliśmy milcząc dobić ktoś go chciał z litości

Ale stracił śmiałość wobec takiej wiary

«Gdy zgwałcili mi żonę - sławię słodycz jej ciała

Braci synów już nie ma — ja wciąż z nimi rozmawiam

Roztrzaskali domostwo — ja kamienie całuję

Zawlekli mnie na śmietnik — w słońce się wpatruję

Zmiażdżyli mi podbrzusze — miłość nie da się zgubić

Wyszarpali mi język — więc palcami coś mówię

Wykłuli mi źrenice — myśl się z myślą zaplata

Dzięki Ci Boże!

Stworzyłeś najpiękniejszy ze światów!*»

Wódz gotowych na wszystko bitnych górskich plemion

Chciałbym być bogiem takich jak ten człowiek ludzi

Jeden starczył by dźwignąć i utrzymać w górze

Świat Boga i nicość przez Niego mu daną

Chociaż zniszczyć Go jednym mógł wzruszeniem ramion

«Gdy zgwałcili mi żonę - sławię słodycz jej ciała

Braci synów już nie ma — ja wciąż z nimi rozmawiam

Roztrzaskali domostwo — ja kamienie całuję

Zawlekli mnie na śmietnik — w słońce się wpatruję

Zmiażdżyli mi podbrzusze — miłość nie da się zgubić

Wyszarpali mi język — więc palcami coś mówię

Wykłuli mi źrenice — myśl się z myślą zaplata

Dzięki Ci Boże!

Stworzyłeś najpiękniejszy ze światów!»

Este viaje fue un placer para nosotros.

Cuando descendimos de las montañas a los valles floridos

Los agricultores abandonaron sus hogares, armas y rebaños

Los defensores tuvieron una muerte heroica

Arrasamos viñedos y cultivos hasta los cimientos

Nuestras manos humeaban con sangre humana y grasa

Y de toda la tierra no queda atrás de nosotros

Piedra sobre piedra, no una persona sana.

Hemos visto el botín de nuestro dueño

Todo cubierto de costras y úlceras, quedó en ruinas

Perdió a todos sus hijos justo antes de nuestra invasión.

En los escombros de una casa que fue derribada por un rayo en la noche

Este hombre probablemente no conocía la gracia de su Dios

Pero aún lo adoraba, aunque con una voz inhumana.

Nos quedamos en silencio para acabar con él, alguien lo quería por lástima

Pero perdió el coraje ante tanta fe.

«Cuando violaron a mi mujer - alabo la dulzura de su cuerpo

Los hermanos de mis hijos se han ido, todavía estoy hablando con ellos.

Destrozaron la casa - beso las piedras

Me arrastraron al basurero - miro al sol

Aplastaron mi vientre - el amor no se puede perder

Me sacaron la lengua, así que uso mis dedos para decir algo.

Han dibujado mis pupilas - piensa con tus pensamientos

¡Gracias Dios!

¡Has creado el más bello de todos los mundos!* »

Jefe de las valientes tribus montañesas

Quisiera ser dios de gente como este hombre

Uno fue suficiente para levantarlo y sostenerlo

El mundo de Dios y la nada que él le ha dado.

Aunque podría destruirlo con un encogimiento de hombros

«Cuando violaron a mi mujer - alabo la dulzura de su cuerpo

Los hermanos de mis hijos se han ido, todavía estoy hablando con ellos.

Destrozaron la casa - beso las piedras

Me arrastraron al basurero - miro al sol

Aplastaron mi vientre - el amor no se puede perder

Me sacaron la lengua, así que uso mis dedos para decir algo.

Han dibujado mis pupilas - piensa con tus pensamientos

¡Gracias Dios!

¡Has creado el más hermoso de los mundos!»