Ballada feudalna - Jacek Kaczmarski

Dawni fornale majątku, przywiązani do niego

Bardziej niż każe rozsądek, głód miejscowe prawo —

Raby tej ziemi, wygnani z niej właśnie dlatego —

Zwracam się do was — dworski pisarczyk i pachoł

Na tyle tu nieważny by grać odważnego

Do czworaków przywykli jak do pięknych domów

Ci, co przyszli na wasze, jeszcze ciepłe, miejsca

Pijąc kłócą się, kłócąc — nie ufają nikomu

W nocy gardła pełne piekącego szczęścia:

Narzekać, nienawidzić, kląć na ekonomów

Ten żywy nawóz co rano idzie w ziemię czarną

Wzdłuż długich bruzd ospała nadzorców robota

Gnije zgoda, panoszy się mowa wulgarna

Ziemia ciągle rodzi dla obcego złota

Pot na niskich czołach oblicza się w ziarnach

Dwór stoi jak stał - siedlisko wróbli i kukułek

(Chociaż plotka i wróżba przyszłość jakąś tu stwarza)

W zmatowiałych salonach, gdzie się niegdyś snuły

Karmione pamięcią duchy przodków gospodarza

Ciągle w modzie kolumny i obce statuy!

Zwykłe słowa wyszły już z użycia

Wielkimi porozumieć nie można się wcale

Co raz ktoś zawoła o winnych wykrycie

Pan ręką pokazuje mu graniczne pale

Za którymi znikliście wy — wygnani w przeżycie

Widzę was nieraz, kiedy twarz ukryję w dłoniach

Macie przynajmniej wasze chlubne poniżenie

Gdy, wygnanym, łuk Ziemi ojczyznę przesłonił

Ciągle taką samą w waszym zapatrzeniu

Stoicie w oddali na wysokich koniach

Antiguos vendedores de riquezas, adjuntos a él.

Más que razón, hambre, ley local -

Raby de esta tierra, desterrado de ella precisamente porque -

Me dirijo a ti - escribano de la corte y chico

No importa aquí para jugar a los valientes

Están acostumbrados a las cuatro patas como a las casas bonitas

Los que llegaron a tus lugares aún cálidos

Discuten mientras beben, discuten, no confían en nadie.

Por la noche, gargantas llenas de felicidad abrasadora:

Quejarse, odiar, maldecir a los economistas

Este fertilizante vivo se vuelve tierra negra todas las mañanas.

A lo largo de los largos surcos, el robot vigila lánguido

El consentimiento se pudre, prevalece el lenguaje vulgar

La tierra todavía da a luz oro extranjero

El sudor de las frentes bajas se calcula en granos

La mansión se mantiene como estaba: el hábitat de gorriones y cucos.

(Aunque el rumor y la fortuna digan un futuro aquí)

En los aburridos salones donde una vez deambularon

Los espíritus ancestrales del anfitrión se alimentan de la memoria.

¡Las columnas y las estatuas extranjeras siempre están de moda!

Las palabras habituales ya no se utilizan.

No puedes comunicarte con los grandes en absoluto.

Cada vez que alguien llamará para la detección de culpables

El Señor le muestra postes fronterizos con su mano

Detrás de la cual desapareciste - desterrado a la experiencia

Te veo más de una vez cuando escondo mi rostro entre mis manos

Al menos tienes tu gloriosa humillación

Cuando, en el exilio, el arco de la Tierra oscureció la patria

Todavía lo mismo en tu mirada

Estás parado en la distancia sobre caballos altos.