Autoportret Witkacego - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Łapiński, PRZEMYSŁAW GINTROWSKI

Patrzę na świat z nawyku

Więc to nie od narkotyków

Mam czerwone oczy doświadczalnych królików

Wstałem właśnie od stołu

Więc to nie z mozołu

Mam zaciśnięte wargi zgłodniałych Mongołów

Słucham nie słów lecz dźwięków

Więc nie z myśli fermentu

Mam odstające uszy naiwnych konfidentów

Wszędzie węszę bandytów

Więc nie dla kolorytu

Mam typowy cień nosa skrzywdzonych Semitów

Widzę kształt rzeczy w ich sensie istotnym

I to mnie czyni wielkim oraz jednokrotnym

W odróżnieniu od was którzy Państwo wybaczą

Jesteście wierszem idioty odbitym na powielaczu

Dosyć sztywną mam szyję

I dlatego wciąż żyję

Że polityka dla mnie to w krysztale pomyje

Umysł mam twardy jak łokcie

Więc mnie za to nie kopcie

Że rewolucja dla mnie to czerwone paznokcie

Wrażliwym jest jak membrana

Zatem w wieczór i z rana

Trzęsę się jak śledziona z węgorza wyrwana

Zagłady świata się boję

Więc dla poprawy nastroju

Wrzeszczę jak dziecko w ciemnym zamknięte pokoju

Ja bardziej niż wy jeszcze krztuszę się i duszę

Ja częściej niż wy jeszcze żyć nie chcę a muszę

Ale tknąć się nikomu nie dam i dlatego

Gdy trzeba będzie sam odbiorę światu Witkacego

Miro el mundo por costumbre

Entonces no es por drogas

Tengo los ojos rojos de conejos experimentales.

me acabo de levantar de la mesa

Entonces no es por dolor

Mis labios están fruncidos por mongoles hambrientos

No escucho palabras sino sonidos.

Así que no de pensamientos de fermento

Tengo las orejas de soplillo de informantes ingenuos

Me escabullo bandidos por todas partes

Así que no por el color

Tengo la tipica sombra de nariz de un semita agraviado

Veo la forma de las cosas en su sentido esencial

Y eso me hace grande y de una sola vez

A diferencia de ti que va a perdonar

Eres el poema de un idiota en un duplicador

Mi cuello es bastante rígido.

Por eso sigo vivo

Que la politica para mi esta en el lodo de cristal

Mi mente es tan dura como mis codos

Así que no me patees por esto

Que las uñas rojas son revolución para mi

Sensible es como una membrana.

Así que por la tarde y por la mañana

Tiemblo como el bazo de una anguila arrancado

Temo la destrucción del mundo.

Así que para un mejor estado de ánimo

Grito como un niño en una habitación oscura y cerrada.

Me ahogo más y me asfixio que tú

Más a menudo que tú, no quiero vivir todavía, pero tengo que

Pero no dejaré que nadie me toque, y por eso

Cuando sea necesario, yo mismo sacaré a Witkacy del mundo.