Ambasadorowie - Jacek Kaczmarski

Jeszcze pod ręką globus — z taką mapą świata

Na jaką stać strategie, plany i marzenia

Jeszcze insygnia władzy, sobolowa szata

Gęsty trefiony włos i ręki gest bez drżenia

Jeszcze w zasięgu dłoni zegar, jeszcze wcześnie

Pewności siebie ruch wskazówki nie odbiera

Wzrok — lustro duszy — widzi wszystko nawet we śnie

Któremu spokój niesie Cyfra i Litera

Tyle zrobili już jak na swe młode lata

Ulega dziejów wosk ich nieomylnym śladom —

To George de Selve — obiecujący dyplomata

I Jean de Dinteville — francuski ambasador

Dyskretny przepych — tylko echem dostojeństwa

Turecki dywan, włoska lutnia — znak obycia

W milczących ustach bezwzględnego smak zwycięstwa

W postawach — wielkość - osiągnięta już za życia

Ciężka kotara obu wspiera tym co kryje

Patrzą przed siebie śmiało, pewni swoich racji

Wszak dyplomacja włada wszystkim dziś - co żyje

A oni — kwiat szesnastowiecznej dyplomacji!

Nie wiedzą, co to ból, co dżuma, albo katar

Zachciankom wielkich — świat uczyni zawsze zadość!

To George de Selve — obiecujący dyplomata

I Jean de Dinteville — francuski ambasador

Lecz w nastrojonej lutni nagle struna pęka

I żółkną brzegi kart w otwartej wiedzy księdze…

Za krucyfiksem błądzi mimowolnie ręka

Strzałka zegara iść zaczyna coraz prędzej!

Straszliwy kształt przed nimi zjawia się w pół kroku

I niszczy spokój — czy artysta się wygłupia?

Nie, to nie żart!

Na kształt ten trzeba spojrzeć z boku!

Żeby zobaczyć jasno, że to czaszka trupia!

Byli — i nie ma ich, ach — cóż za wielka strata!

Jak nazywali się?

Któż dzisiaj tego świadom?

Ach!

George de Selve!

Obiecujący dyplomata…

Ach!

Jean de Dinteville, francuski ambasador…

El globo todavía está a la mano, con tal mapa del mundo.

Qué estrategias, planes y sueños pueden permitirse

Otra insignia de poder, una túnica de sable.

Pelo grueso y puntiagudo y un gesto de la mano sin temblar

El reloj todavía está a la mano, todavía es temprano

La confianza en el movimiento del taco no mejora

La vista, el espejo del alma, ve todo incluso en un sueño.

Cuya paz es traída por el número y la letra

Ya han hecho tanto por sus años jóvenes.

La cera se pierde en la historia en sus huellas inconfundibles:

Este es George de Selve - un diplomático prometedor

Y Jean de Dinteville - el embajador francés

Glamour discreto: solo un eco de dignidad.

Alfombra turca, laúd italiano: un signo de familiaridad.

En labios silenciosos, el sabor de la victoria absoluta

En actitudes - grandeza - lograda en la vida

La pesada cortina soporta tanto lo que esconde

Miran adelante, confiados en su rectitud

Después de todo, la diplomacia gobierna todo lo que está vivo hoy.

¡Y ellos, la flor de la diplomacia del siglo XVI!

No conocen el dolor, la peste o la secreción nasal.

Los caprichos de los grandes: ¡el mundo siempre los satisfará!

Este es George de Selve - un diplomático prometedor

Y Jean de Dinteville - el embajador francés

Pero en un laúd afinado la cuerda se rompe de repente

Y los bordes de las cartas se vuelven amarillos en el conocimiento abierto del libro...

Una mano vaga involuntariamente detrás del crucifijo

¡La flecha del reloj comienza cada vez más rápido!

La terrible forma frente a ellos viene en medio paso.

Y destruye la paz: ¿el artista está jugando?

¡No, no es una broma!

¡Tienes que mirar esta forma desde un lado!

¡Solo para ver claramente que es el cráneo de un hombre muerto!

Estaban - y se han ido, ah - ¡qué desperdicio!

¿Cómo se llamaban?

¿Quién es consciente de esto hoy?

¡Ay!

¡Jorge de Selve!

Diplomático prometedor...

¡Ay!

Jean de Dinteville, embajador de Francia...