Przeczucie / Cztery pory niepokoju - Jacek Kaczmarski

«Wiosną lody ruszyły, Panowie Przysięgli.»

Zakwitają pustynie, śnieg się w słońcu zwęglił,

Bóg umiera na Krzyżu, ale zmartwychwstaje,

Kurczak z pluszu wysiedział Wielkanocne Jaje,

Baran z cukru nie martwi się losu koleją,

Świtem ptaki w niebieskim zapachu szaleją.

Tyle razy to wszystko już się wydarzyło,

Więc dlaczego przed strachem chowamy się w miłość?

— Bo za oknem wiosenny wiatr drzewami szarpie,

Budzą się do pracy upiory i harpie;

Nie ufaj w wieczory, wstań, zaciągnij story —

Upiory i harpie, harpie i upiory…

Latem cierpkie owoce pęcznieją słodyczą,

W tańcu pracy pszczoły na urodzaj liczą,

Słońce szczodrze wytrząsa swoją gęstą grzywę

Na ludzi ospałych, na miasta leniwe.

Matka Boska się pławi w złocie i zieleniach,

Pustoszeją w święto narodowe więzienia —

Tak co roku nas lato spokojem kołysze,

Więc dlaczego przed strachem chowamy się w ciszę?

— Bo za oknem grzmot się ściga z błyskawicą,

W letnią burzę tańczą Wodnik z Topielicą -

Zakochani w zbrodni, ofiar wiecznie głodni —

Wodnik i Topielica, Topielica i Wodnik.

Jesień kładzie słoneczne wspomnienia w słoiki,

Pachną zioła, pęcznieją worki i koszyki,

Przyjaciele wracają z podróży dalekich,

Obmywają stopy w nurcie własnej rzeki.

Pod wieńcem i zniczem usypiają zmarli

Zapomniawszy już o tym, co życiu wydarli,

Poeci o jesieni powielają sztampy,

Więc dlaczego przed strachem — zapalamy lampy?

— Bo za szybą jesienna ulewa zajadła,

Podchodzą do okien strzygi i widziadła.

Odwróć się od szyby, rozmawiaj na migi —

Strzygi i widziadła, widziadła i strzygi…

Zima dzieli istnienia na czarne i białe,

Zimą ciało ogrzejesz tylko innym ciałem,

Paleniska buzują, ciemnieją kominy,

Gęsim puchem piernaty wabią i pierzyny.

Trzej Królowie przybędą Panu bić pokłony,

Złożą dary bogate na wiechciu ze słomy,

Już lat dwa tysiące powraca to święto,

Więc skąd nad stołami milczące memento?

— Bo za oknem śnieżyca, chichoty i wycie,

Przed którymi na próżno chowamy się w życie.

Ten niepokój dopadnie nas zawsze i wszędzie —

Pamiętamy, co było

Więc wiemy — co będzie.

«En primavera está el hielo, señores».

Los desiertos están floreciendo, la nieve se ha carbonizado al sol,

Dios muere en la Cruz, pero resucita,

El pollo de peluche empolló los huevos de Pascua,

El carnero de azúcar no está preocupado por el destino por ferrocarril,

Al amanecer, los pájaros del olor azul enloquecen.

Tantas veces ha pasado todo

Entonces, ¿por qué nos escondemos en el amor del miedo?

- Porque fuera de la ventana el viento primaveral tira de los árboles,

Espectros y arpías despiertos para trabajar;

No confíes en las tardes, levántate, dibuja tus historias -

Los espectros y las arpías, las arpías y los espectros...

En verano, la fruta ácida se hincha de dulzura,

En la danza del trabajo, las abejas cuentan con la fertilidad,

El sol sacude generosamente su espesa melena

Para gente perezosa, para ciudades perezosas.

Nuestra Señora está tomando el sol en oro y verdes,

Pustoszeją en la fiesta nacional de la prisión -

Así cada año el verano nos mece con paz,

Entonces, ¿por qué nos escondemos en silencio del miedo?

- Porque fuera de la ventana, el trueno persigue al relámpago,

Acuario y Topielica bailan en la tormenta de verano -

Enamorados del crimen, las víctimas siempre tienen hambre.

Wodnik y Topielica, Topielica y Wodnik.

El otoño pone recuerdos soleados en frascos,

Las hierbas huelen, las bolsas y las cestas se hinchan,

Los amigos regresan de viajes lejanos,

Se lavan los pies en la corriente de su propio río.

Los muertos se ponen a dormir bajo la corona y la vela

Habiendo olvidado lo que habían arrancado de sus vidas,

Los poetas de otoño duplican clichés,

Entonces, ¿por qué encendemos las lámparas contra el miedo?

- Porque tras el cristal se ha comido el aguacero otoñal,

Van a las ventanas de striga y a los videntes.

Aléjese del vidrio, hable en los letreros -

Strigoi y Avistamientos, Avistamientos y Strigoi...

El invierno divide vidas en blanco y negro,

En invierno, solo calentarás tu cuerpo con un cuerpo diferente,

Las chimeneas rugen, las chimeneas se oscurecen,

Señuelo de plumón de oca y plumas.

Los tres reyes vendrán al Señor a postrarse,

Harán ricas ofrendas en una cacerola de paja,

Durante dos mil años esta fiesta ha vuelto,

Entonces, ¿de dónde vino el recuerdo silencioso sobre las mesas?

- Porque fuera de la ventana hay una tormenta de nieve, risas y aullidos,

De la que nos escondemos en vano en la vida.

Esta ansiedad nos atrapará en cualquier momento y en cualquier lugar.

Recordamos lo que fue

Así que sabemos - lo que sucederá.