Z Pamietnika - Grzegorz Turnau

Dziś przyszła ona, której nie znam

Cała spłakana uśmiechami

I jak najbardziej wymyślona

Ja jak najbardziej nudny dla niej

Wylała kawę na sukienkę

Ja umierałem w pustej głowie

Jeżeli zadał bym pytanie

Może nadeszła by odpowiedź

Ale mój biedny głos się upił

I leżał w tle pod gazetami

— pan to jest rzeczywiście głupi

Więc byłem także głupi dla niej

Zaczęła czytać moje listy

Też całkowicie wymyślone

Przynajmniej pismo mam przejrzyste

Choć w głowie całkiem przewrócone

Zjedliśmy listy na kolację

A potem długo stałem w oknie

Głowa mi spadła na akację

I na gałęzi dotąd moknie

Hoy vino ella, a quien no conozco

Todos llorando con sonrisas

Y completamente inventado

soy muy aburrido para ella

Derramó café en su vestido.

Estaba muriendo con la cabeza vacía

Si hiciera una pregunta

Tal vez vendría una respuesta

Pero mi pobre voz se emborrachó

Y él estaba tirado en el fondo debajo de los periódicos.

- eres realmente estúpido

Así que también fui estúpido con ella.

Empezó a leer mis cartas.

También completamente maquillada

Al menos mi letra es clara.

Aunque completamente molesto en la cabeza

Comimos nuestras cartas para la cena.

Y luego me quedé en la ventana durante mucho tiempo

Mi cabeza cayó sobre la acacia

Y todavía está mojado en la rama