Marta - Grzegorz Turnau

Na parapecie wsparta

Siedzi w niebieskiej sukni

Nazywa się na pewno

Na pewno marta

Lub może jeszcze smutniej

Siedzi w otwartym oknie

I czyta stare wiersze

Przebrzmiałe bezpowrotnie

Jak pocałunki pierwsze

Litery drukowane

Przed jej oczami skaczą

W jej sercu niezakochanym

Jesienny dzień się zaczął

Na parapecie wsparta…

Spogląda obojętnie

W ulicę spowszedniałą

Tam gdzie dziewczyny

Skrzętnie

Sprzedają swoje ciało

Spogląda i zazdrości

I w dłoniach oczy chowa

Że nawet takiej miłości

Los jej nie podarował

Nie podarował

Na parapecie wsparta

Siedzi w niebieskiej sukni

Nazywa się na pewno

Na pewno marta

Lub może jeszcze

Smutniej

Apoyado en el alféizar de la ventana

ella está sentada en un vestido azul

seguro se llama

Ciertamente marta

O tal vez incluso más triste

ella está sentada en la ventana abierta

Y lee viejos poemas

se ha ido irremediablemente

como besos primero

Letras impresas

Saltan frente a sus ojos

En su corazón no amado

El día de otoño ha comenzado

Apoyado en el alféizar de la ventana ...

Él mira con indiferencia

En la calle todos los días

donde estan las chicas

Afanosamente

Venden su cuerpo

Mira y envidia

Y esconde sus ojos en sus manos

Que incluso tal amor

El destino no se la dio

el no dono

Apoyado en el alféizar de la ventana

ella está sentada en un vestido azul

seguro se llama

Ciertamente marta

O tal vez incluso más

Peor