11:11 - Grzegorz Turnau

Znów mija ta godzina

Co mosty przypomina

Prawdziwe jak powietrza stal

Lecz każdej stali twardość -

Nad marnościami marność -

I dni młodości będzie żal

Odwieczne ma ten świat tła

Więc misjonarze światła

Potrzebni nocą są, lecz w dzień -

Jedyny nasz obrońca

Przed dyktaturą słońca —

Niezastąpiony bywa cień

Powiada kaznodzieja

Że w tym jest też nadzieja —

W klepsydrze pył się zmienia w pył

Jest teraz to, co było

Co będzie — już się śniło

Dni, noce — do utraty sił

Dwa filary, dwie przepaście

Jedenasta jedenaście

Siebie sobie wyobraźcie

I uwierzcie Eklezjaście

W dość surowy ton

Znów mija ta godzina

Co mosty przypomina

Prawdziwe jak powietrza stal

Lecz każdej stali twardość -

Nad marnościami marność -

I dni młodości —

I dni młodości będzie żal

Na zegarze mija właśnie

Jedenasta jedenaście

Dwa filary, dwie przepaście

Jedenasta jedenaście

Światła jeszcze mi nie gaście

Esa hora está pasando de nuevo

A qué se parecen los puentes

Real como el aire de acero

Pero cualquier acero, la dureza -

Las vanidades son vanidad -

Y los días de la juventud se arrepentirán

El Eterno tiene este mundo de fondo

Tan ligeros misioneros

Se necesitan por la noche, pero durante el día.

Nuestro único protector

Antes de la dictadura del sol -

A veces una sombra es insustituible

dice el predicador

Que también hay esperanza en ello -

En el reloj de arena, el polvo se convierte en polvo

Ahora queda lo que era

Lo que será - ya soñado

Días, noches - hasta que pierdas tu fuerza

Dos pilares, dos abismos

once once

Imagínate a ti mismo

Y creer en el Eclesiastés

En un tono bastante estricto.

Esa hora está pasando de nuevo

A qué se parecen los puentes

Real como el aire de acero

Pero cualquier acero, la dureza -

Las vanidades son vanidad -

Y los días de la juventud -

Y los días de la juventud se arrepentirán

solo pasa el reloj

once once

Dos pilares, dos abismos

once once

No apagues las luces todavía