Stacyjka Zdrój - Grzegorz Turnau

Stacyjka Zdrój, miasteczko przy niej _

A nad miasteczkiem widzę tym

Jak niziuteńko niebo płynie

Na którym imię twe pisze dym

Jak niziuteńko niebo płynie

Na którym imię twe pisze dym

Na rynku zawsze ludniej

Gdy targ przy starej studni

U wrót plebanii drzemie dziad

I kasztanami sypie wiatr

Wciąż wracam na stacyjkę białą

Pociągiem, który lato wiózł

Wesołych brzóz go sześć witało —

Sześć go żegnało zmartwionych brzóz

Wesołych brzóz go sześć witało —

Sześć go żegnało zmartwionych brzóz

Ze stacji droga krótka —

Zielona stara furtka

Zaskrzypi cicho: «Jak się masz —

Podobną kiedyś znałam twarz»

A potem sień - ktoś drzwi odmyka —

Głosy wzruszone, twój i mój

A potem cień i wszystko znika

I już umyka Stacyjka Zdrój

A potem cień i wszystko znika

I już umyka Stacyjka Zdrój

Estación de Zdrój, el pueblo al lado _

Y sobre la ciudad puedo ver esto

Que ligero fluye el cielo

cuyo nombre está escrito por el humo

Que ligero fluye el cielo

cuyo nombre está escrito por el humo

Siempre más poblada en la plaza del mercado

Cuando el mercado junto al viejo pozo

A las puertas del presbiterio mi abuelo dormita

Y el viento sopla las castañas

Sigo volviendo al interruptor de encendido blanco

En el tren que tomó el verano

Seis alegres abedules lo saludaron -

Six se despidió de los abedules preocupados

Seis alegres abedules lo saludaron -

Six se despidió de los abedules preocupados

Hay un corto camino desde la estación -

Puerta vieja verde

Él cruje suavemente: «¿Cómo estás?

Una vez conocí una cara similar »

Y luego el hall de entrada - alguien abre la puerta -

Voces conmovidas, la tuya y la mía

Y luego la sombra y todo desaparece

Y ya falta la estación de Zdrój

Y luego la sombra y todo desaparece

Y ya falta la estación de Zdrój