Pianista I Ja - Grzegorz Turnau

Słodka Bazylia — tak się nazywa bar

Zamknięty, bo minęła już dwunasta

Tak ciepło tu.

Wychodzić trochę żal

Ostatnie szklanki chowa barman

Dopijam piwo, sięgam już po płaszcz

W kieszeni mam monetę dla pianisty

Nad klawiaturą widzę smutną twarz

Na piramidzie nut — szklankę whisky

On mówi: — Proszę, powiedz jak to jest

Dlaczego wszystko trzeba chować na tym świecie?

Ja tu co noc na dwa, na trzy, na sześć

A to jest przecież całe moje życie

Dziś rano zostawiła mnie dziewczyna

Bo jednej rzeczy ukryć nie umiałem:

Że w chwili kiedy siadam do pianina

Zapominam, że mam duszę i mam ciało

Przerwał i spojrzał gdzieś w mrok pustej sali

A ja monetę obracałem w palcach…

— Przepraszam, powiedziałem, pan zapali?

I czy pan mógłby zagrać jeszcze tego walca…

Patrzyliśmy na siebie dobrą chwilę

Barman ponuro patrzył na zegarek

Więc wyszperałem parę groszy na napiwek

I ruszyłem w stronę drzwi, przez pustą salę

Idąc myślałem, stary, widzisz, tak to jest

To co mówiłeś jest mi jakby skądś znajome

To piwo i ty… i na ulicy deszcz…

I każdy z parasolem w swoją stronę…

Na pewno wkrótce znajdzie się dziewczyna

Co myśli, czuje, kocha i potrafi…

Więc zanim znowu siądziesz jutro do pianina

Wyrzuć tych kilka niepotrzebnych fotografii

Sweet Basil - este es el nombre de la barra

Cerrado porque ya son las doce

Hace mucho calor aquí.

Para salir un poco de arrepentimiento

El cantinero esconde las últimas copas.

Estoy terminando mi cerveza y alcanzando mi abrigo.

Tengo una moneda para el pianista en mi bolsillo.

Puedo ver una cara triste sobre el teclado.

En la pirámide de notas - un vaso de whisky

Él dice: - Por favor dime cómo es

¿Por qué es necesario ocultar todo en este mundo?

Vengo aquí todas las noches por dos, tres, seis

Y esa es toda mi vida

Una novia me dejo esta mañana

Porque no pude ocultar una cosa:

Que en el momento en que me siento al piano

Olvidé que tengo alma y tengo cuerpo

Hizo una pausa y miró hacia algún lugar en la oscuridad de la habitación vacía.

Y di vueltas a la moneda en mis dedos...

- Lo siento, dije, ¿fumas?

Y podrías volver a tocar este vals...

nos miramos un rato

El cantinero miró con tristeza su reloj.

Así que encontré unos centavos para una propina

Y me dirigí hacia la puerta, a través de la habitación vacía.

Mientras caminaba, hombre, ya ves, así es como es

Lo que dijiste me resulta un poco familiar.

Es cerveza y tu... y lluvia en la calle...

Y todos con un paraguas en su dirección...

Seguro que pronto habrá novia.

Lo que piensa, siente, ama y puede...

Así que antes de volver a sentarte al piano mañana

Tira esas pocas fotos innecesarias