Pəncərə - PRoMete, Orxan Zeynallı

Xatirələr oyatdı pəncərə nəyə görə?!

Hər şey başladı pəncərədən əvvəlcədən.

Adi kəlmədən, daha nədən?

Getməkdən, gəlməkdən, məhəllə-məktədən.

Bir yerdə (hə) gizlincə gəzməkdən.

İlk sevgi-məhəbbət beləcə yarandı.

Bu tale-qismət gecədən qaradı.

O bilmədi nədən başladı soyuqluq.

Gün gəldi, görüşlər kəsildi bir yolluq.

Qalsa da sevdiyi uşaqlıq illərində,

Yaşadı sevgisi ürəyində, dərində.

Bir gün də o qaldı yalqız.

Fikrində yalnız o qız, o qız...

O qız...

Ay məni məndən alıb gedən,

Dərdlərimi dərdə salıb gedən.

Ləzzəti çörəyimdə, ağrısı kürəyimdə,

Həsrəti ürəyimdə qalıb gedən!

Ləzzəti çörəyimdə, ağrısı kürəyimdə,

Həsrəti ürəyimdə qalıb gedən!

Gecə çatdı səhərə,

Lay-lay dedim şəhərə,

Açılmadı bir kərə,

Pəncərən, pəncərən, pəncərən.

Var bu məhəbbətin davamı,

Pəncərənin o yanı - qız olan yanı.

Yağışlar cizgiləridi dünyanın.

O qız yenə pəncərədə göründü,

Kənardan adicə görüntü,

Əslində xəstəlik, üzüntü.

Həkimlər deyirdi şəfasız,

Oğlan düşünürdü vəfasız.

Pəncərədə görüşdü onun baxışları,

Pəncərədə öpüşdü onun baxışları,

Pəncərəyə düzdü naxışları,

Gözündən süzülən yağışları!

Çalışdı yarından olsun uzaq,

Səbəbi o qıza bəllidir ancaq.

Bu sevgi naminə ayrılsaq,

Açma pəncərəni.

Açmaq, uçmaq...

Bir daha gəldim o yerlərə,

Tanış küçə, tanış pəncərə.

Bir ömür yaşayaydıq, bir günlük qovuşaydıq,

Bir anlıq qayıdaydıq o illərə...

Bir ömür yaşayaydıq, bir günlük qovuşaydıq,

Bir anlıq qayıdaydıq o illərə...

Gecə çatdı səhərə,

Lay-lay dedim şəhərə,

Açılmadı bir kərə,

Pəncərən, pəncərən, pəncərən.

Son nöqtəyə yaxınlaşmaq,

Olmamaq qorxusunu aşmaq,

Əziyyətlə rahatlaşmaq.

Zülmdən zülmətə bir anlıq uçuş...

Payızın xəzan nəfəsi,

Yolu qısaltmaq həvəsi,

Ömrün sonuncu qəfəsi.

Möhlətdən qisməteə bir anlıq uçuş...

Nə acizlik, nə igidlik?!

Həm ölülük, hem dirilik...

Bir bilirikmi?

Bilmirik.

Cəhalətdən Cənnətə bir anlıq uçuş...

Cəhalətdən Cənnətə, bəlkədən...

Əlbəttə, birinci son dəfə,

Xəlvətdən xəlvətə,

Eyvandan həyətə bir anlıq uçuş...

Sürünməkdən qurtuluş.

Gecə çatdı səhərə,

Lay-lay dedim şəhərə,

Açılmadı bir kərə,

Pəncərən, pəncərən, pəncərən.

¡¿Por qué la ventana evocó recuerdos?!

Todo comenzó frente a la ventana.

Sin más preámbulos, ¿por qué no?

De ir, de venir, del barrio.

De andar a escondidas en un lugar (sí).

Así surgió el primer amor.

Este destino oscureció la noche.

No sabía por qué empezó el frío.

Llegó el día, se interrumpieron las reuniones.

Aunque amaba su infancia,

El amor vivía en el corazón, en lo profundo.

Un día se quedó solo.

Solo esa chica en su mente, esa chica...

Esa chica...

La luna me llevó,

El que hace mis preocupaciones miserables.

El sabor está en mi pan, el dolor está en mi espalda,

Anhelo se queda en mi corazón!

El sabor está en mi pan, el dolor está en mi espalda,

Anhelo se queda en mi corazón!

Llegó la noche en la mañana,

Le dije a la ciudad,

Una bola sin abrir,

Ventana, ventana, ventana.

Hay una continuación de este amor,

El otro lado de la ventana es el lado de la niña.

Las lluvias eran las líneas del mundo.

Ella apareció en la ventana de nuevo,

Vista sencilla desde el exterior,

De hecho, enfermedad, tristeza.

Los médicos dijeron que era incurable,

El niño pensó que le era infiel.

Su mirada se encontró en la ventana,

Sus ojos se besaron en la ventana,

Patrones colocados en la ventana,

¡La lluvia goteando de sus ojos!

Intenté alejarme de mañana,

Sin embargo, la razón es conocida por esa chica.

Si nos separamos por este amor,

No abras la ventana.

Abre, vuela...

llegué a esos lugares otra vez,

Calle familiar, ventana familiar.

Viviríamos toda la vida, nos encontraríamos por un día,

Volvimos a esos años por un momento...

Viviríamos toda la vida, nos encontraríamos por un día,

Volvimos a esos años por un momento...

Llegó la noche en la mañana,

Le dije a la ciudad,

Una bola sin abrir,

Ventana, ventana, ventana.

Acercándose al punto final,

Superar el miedo a no ser,

Relájate con el dolor.

Un vuelo momentáneo de oscuridad en oscuridad...

Aliento de otoño,

El deseo de acortar el camino,

La última jaula de la vida.

Un vuelo momentáneo de vez en cuando...

¡¿Qué debilidad, qué coraje?!

Tanto la muerte como la vida...

¿Conocemos uno?

no lo sabemos

Un vuelo momentáneo de la ignorancia al Cielo...

De la ignorancia al Cielo, tal vez...

Por supuesto, por primera vez,

De secreto en secreto,

Un vuelo momentáneo del balcón al patio...

Deshazte de la fluencia.

Llegó la noche en la mañana,

Le dije a la ciudad,

Una bola sin abrir,

Ventana, ventana, ventana.