Żyj tą nadzieją - Marek Grechuta

Żyj, aby zrywać łańcuchy głuchych ciężkich dni

I nagle płynąć, i myśleć, że się tylko śni

Błądź wśród obłoków marzeń z tą nadzieją

Że po tobie przyjdą inni i rozgrzeszą cię

Żyj tą nadzieją, co mieli Kolumb albo Bach

Żyj tą radością, dla której Chaplin wdziewał łach

Żyj z tym uśmiechem, który Mona Lisa ma

Żyj tym oddechem, który Maratończyk zna

Żyj poprzez mgły zwątpienia, przecież mimo to

Wieszcz ostrzy pióro swoje, by przekreślić zło

I chociaż wiele przy tym łez w sobie skrył

Pisał, bo wiedział dobrze, że ty będziesz żył

Żył tą nadzieją, co mieli Kolumb albo Bach

Żył tą radością, dla której Chaplin wdziewał łach

Żył z tym uśmiechem, który Mona Lisa ma

Żył tym oddechem, który Maratończyk zna

Żyj, aby tym co żyli spłacić pewien dług

Tym co przed laty brali w sztywne ręce płóg

Dla swoich dzieci, wnuków szykowali świat

Przez tyle długich i niewdzięcznych lat

Żyli tą nadzieją, co mieli Kolumb albo Bach

Żyli tą radością, dla której Chaplin wdziewał łach

Żyli z tym uśmiechem, który Mona Lisa ma

Żyli tym oddechem, który Maratończyk zna

Żyj, chociaż miłość twoja trafia w ślepy mur

Śnij, choć nad głową krążą czarne stada chmur

Błądź po stronicach książek, to ich czerń i biel

Wskażą ci jeszcze niejeden piękny cel

Żyj, aby zrywać łańcuchy głuchych ciężkich dni

I nagle płynąć, i myśleć, że się tylko śni

Błądź wśród obłoków marzeń z tą nadzieją

Że po tobie przyjdą inni i rozgrzeszą cię

Żyj tą nadzieją, co mieli Kolumb albo Bach

Żyj tą radością, dla której Chaplin wdziewał łach

Żyj z tym uśmiechem, który Mona Lisa ma

Żyj tym oddechem, który Maratończyk zna

Vivir para romper las cadenas de los días duros sordos

Y de repente nadar y pensar que solo estas soñando

Vagar entre las nubes de los sueños con esta esperanza

Que otros vendrán después de ti y te absolverán

Vive la esperanza que tenían Colón o Bach

Vive la alegría por la que Chaplin se puso los trapos

Vive con esa sonrisa que tiene la Mona Lisa

Vive este aliento que sabe un corredor de maratón

Vive a través de la niebla de la duda, pero de todos modos

Profetiza afila su pluma para borrar el mal

Y aunque escondió muchas lágrimas dentro de sí mismo

Escribió porque sabía bien que vivirías

Vivía la esperanza que tenían Colón o Bach

Vivió la alegría por la que Chaplin se puso los trapos

Vivía con esa sonrisa que tiene la Mona Lisa

Vivió el aliento que conoce el maratoniano

Vivir para pagar cierta deuda con los que vivieron

A los que tomaron la pierna en manos duras hace años

Prepararon el mundo para sus hijos y nietos

Por tantos años largos e ingratos

Vivían la esperanza que tenían Colón o Bach

Vivieron la alegría por la que Chaplin se puso los trapos

Vivían con esa sonrisa que tiene la Mona Lisa

Vivieron este respiro que sabe el maratoniano

Vive aunque tu amor golpee una pared ciega

Sueña con bandadas de nubes negras flotando sobre tu cabeza

Pasea por las páginas de los libros, es su blanco y negro

Te mostrarán más de un hermoso gol.

Vivir para romper las cadenas de los días duros sordos

Y de repente nadar y pensar que solo estas soñando

Vagar entre las nubes de los sueños con esta esperanza

Que otros vendrán después de ti y te absolverán

Vive la esperanza que tenían Colón o Bach

Vive la alegría por la que Chaplin se puso los trapos

Vive con esa sonrisa que tiene la Mona Lisa

Vive este aliento que sabe un corredor de maratón