Ocalić od zapomnienia - Marek Grechuta

Ile razem dróg przebytych

Ile ścieżek przedeptanych

Ile deszczów, ile śniegów

Wiszących nad latarniami

Ile listków, ile rozstań

Ciężkich godzin w miastach wielu

I znów upór, żeby powstać

I znów iść i dojść do celu

Ile w trudzie nieustannym

Wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń

Ile chlebów rozkrajanych

Pocałunków?

schodków?

książek?

Oczy twe jak piękne świece

A w sercu żródło promienia

Więc ja chciałbym twoje serce

Ocalić od zapomnienia

U twych ramion płaszcz powisa

Krzykliwy, z lesnego ptactwa

Długi przez cały korytarz

Przez podwórze, aż gdzie gwiazda Wenus

A tyś lot i górność chmur

Blask wody i kamienia

Chciałbym oczu twoich chmurność

Ocalić od zapomnienia

Cuantos caminos recorrieron juntos

cuantos caminos han sido recorridos

Cuantas lluvias, cuantas nieves

Colgando sobre las linternas

Cuantas hojas, cuantas rupturas

Horas difíciles en muchas ciudades

Y otra vez la terquedad de levantarse

Y ve de nuevo y llega allí

¿Cuánto en constante trabajo

Preocupaciones comunes, aspiraciones comunes

cuantos panes rebanados

¿Besos?

¿escalera?

¿libros?

tus ojos son hermosas velas

Y en el corazón está la fuente del rayo.

Así que me gustaría tu corazón

salvar del olvido

El abrigo cuelga de tus hombros.

Ruidoso, de pájaros del bosque

Largo todo el camino a través del corredor

Al otro lado del patio donde está la estrella de Venus

Y tú, el vuelo y la cima de las nubes

El resplandor del agua y la piedra.

Desearía que tus ojos estuvieran nublados

salvar del olvido