Kantata - Marek Grechuta

Śniły mi się ptaki bez nieba…

Śniły mi się konie bez ziemi…

Tu żadnej pory roku oprócz zimy nie ma

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień

Obcy mur z obcym murem graniczy

Na łodyżce podwórka więdnie lniany kwiatek nieba

A oni tam zboże sieją

Senne siano się zwozi w sienie otwarte na oścież

Tam lato ze złotym berłem przechodzi

Jeszcze z daleka samego Królestwa

Świeci ostatnie jabłko na jabłoni…

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień

I nikt nie krzyknie nawet, kiedy upadnę w zgiełku zmotoryzowanym

Jak resztki lodu sprząta się przed wiosną - obcego człowieka podniosą

Zbiegną się nagle wszystkie strony i pory roku będą równocześnie

Wszystkie chwile uderzą naraz do serca

I spór będą wiodły, do której z nich należę

I niech to będzie spowiedź, ale bez rozgrzeszenia

Nie chcę, by okradano mnie z mojego życia

Soñé con pájaros sin cielo...

Soñé con caballos sin tierra...

Aquí no hay estación excepto el invierno.

Aquí hay un lugar para un laberinto y una piedra para la cabeza.

El muro exterior está bordeado por el muro exterior

La flor de lino del cielo se desvanece en el tallo del patio trasero

Y están sembrando grano allí

El heno soñoliento se trae en un salón abierto de par en par

Allí pasa el verano con el cetro de oro

El Reino en sí todavía está lejos.

La última manzana brilla en el manzano...

Aquí hay un lugar para un laberinto y una piedra para la cabeza.

Y nadie gritará incluso cuando caiga en el ajetreo motorizado

A medida que el hielo sobrante se limpia antes de la primavera, un extraño lo recogerá

Todos los lados se encontrarán de repente y las estaciones serán simultáneas.

Todos los momentos golpearán el corazón a la vez

Y la disputa llevará a cuál pertenezco

Y que sea una confesión, pero sin absolución

no quiero que me roben la vida