Manya Kərimova - Orxan Zeynallı

O deyir — bu həyat düzələr yenə

O sevinc o gözdən süzülər yenə

Onun ən sonuncu günləri

Xoşbəxt quşlar qatarına qoşular yenə

O solan həvəsi cücərər yenə

O rahat yatacaq gecələr yenə

Biləcək bu həyatda gərəkli insandır

Bir gün güləcək yenə

Bakı, səndən uzaqlaşdıran şoseylə

Maşında HOST, qulağımızda Krecin nəğməsiylə

Yolumuz Şamaxı istiqamətində füsunkar duman

Mühərrikin səsi, diksinirdi dincələn botanika

Bir az var dinamika, yarpaqlar əsir, buludlar bezir

Yol uzanır, uzandıqca beyin bezir

Hiss edirik saniyələr ömrümüzdən gedir

Ağacları, döngələri saya-saya

Bu yolumuzun tək səbəbkarı olan şəxs

Onun üzünə həyatı bir qədər kobud və bir az tərs

Son dərəcə inamsızdır o, artıq Allaha da qarşı

Həyatından narazı, bu yaşda həyata qarşı

Ömrünü həsr etmiş xalça toxumağa

Vaxt ayırmamış yazmağa, oxumağa

Kəndin ən ucqar ucunda mövcud xalça fabriki

Onunla eyni qocaldı, köhnəlib söküldü

Amma vaxt vardı ki, o barmaqlar iynələrlə

Möcüzələri həyatı keçirib fəxr edirdi əsərlərlə

Zibilə qalsın burokratiya!

Sökülsün, əmri verən o əllər də!

Bu işə sərf edilmiş o illərdə

Boşa mı getdi görən tək bir işdi əlindən gələn?

Hər insanın öz marağı yaranır həyata gələndən

Onun marağı incəsənət, gözəllik yaratmaqdır

Bizim işimiz sadəcə dinləməkdir

«40 il əvvəl mən də cavan idim

Mənim də öz arzularım var idi

Çoxu indi heç yadıma da gəlmir

Bir neçə rəfiqəmlə həyatdan danışardıq

Bəziləri yoxdur indi, bəzilərisə köçüb artıq

Heç vaxt düşünmürdüm ki, gedim mən də şəhərdə yaşayım

Bilirsən, kənd yeri elə bil ki, ayrı dünyadır

Hamını tanıyırsan, xeyir-şər bölüşürsən

Axşamlarsa bir həyətdə yığışıb gülüşürsən

Qızımı ərə vermişəm artıq, indi o Bakıda yaşayır

Hər dəfə deyir, amma nəsə yadımda qalmır haradır

Sağ olsun bayramlarda gəlir, mənim qayğıma qalır

Həmin o xoşbəxt saniyələri zaman əlimdən alır

Çox böyük sürətlə gedir o qatarlar

Hansı ki, adi gülüşü bahasına satarlar

Nə edim mən ki, adi insan kimi doğulmuşam

Mən də bu maddiyyat bataqlığında boğulmuşam

Yerinə tikilər yəqin otel, ya da elə bir şey

Nəyimə lazımdır yaddaş unudulacaqsa hər şey?

İnanırsan?!

60 il!

Bəlkə ondan da çox…

Mən burda sevinc qarşılığında həyat verdim

Ömrümdən kəsib illəri, çoxuna dayaq verdim

Cavanlıq günlərimi bu xarabaya mən qurban verdim

Hər dəfə cavab verdim qoca gözlərimin sualına

Öz ölüm məktubumu pıçıldadım qulağıma "

Bəlkə daha sadədir hər şey

Sadəcə həyatda kiminsə bəxti gətirir, kiminsə yox

Axı ola bilməz ki, hamıda hər şey yaxşı olsun

Kimsə xoşbəxtsə, gərək kimsə bədbəxt olsun

Adi bir insan idi, amma böyük ürəyi vardı

Bayırda yay havası, dağlarınsa başı qarlı

Həmin o qadına doğma torpağında yer verildi

Sökülən fabrikinsə yerinə məktəb tikildi

Él dice: arreglará la vida de nuevo.

Esa alegría se filtra fuera de la vista otra vez

sus últimos días

Los pájaros felices se unen al tren de nuevo

Esa pasión que se desvanece brota de nuevo

Volverá a dormir cómodamente por la noche.

Es una persona necesaria en esta vida para saber

Un día se reirá de nuevo

Bakú, en la carretera lejos de ti

HOST en el auto, con la canción de Krec en nuestros oídos

Nuestro camino en dirección a Shamakhi es una niebla encantadora.

El sonido del motor, el botánico descansando

Hay un poco de dinámica, las hojas se capturan, las nubes están cansadas.

El camino se alarga, el cerebro se cansa a medida que se alarga

Sentimos que pasan segundos de nuestra vida

Cuenta los árboles, las curvas

La persona que es la única causa de nuestro camino

La vida en su rostro es un poco dura y un poco invertida.

Es extremadamente infiel a Dios.

Insatisfecho con la vida, contra la vida a esta edad

Para tejer una alfombra dedicada a su vida

No hay tiempo para escribir, leer

Hay una fábrica de alfombras en el otro extremo del pueblo.

Envejeció con él, desgastado y derribado

Pero hubo un tiempo en que esos dedos con agujas

Vivió una vida de milagros y estaba orgulloso de sus obras.

¡Que la burocracia se quede en la basura!

¡Que se quiten esas manos que dan la orden!

Esos años se gastaron en este trabajo.

¿Fue lo único que viste que fue en vano?

Todos tienen sus propios intereses cuando cobran vida.

Su interés es crear arte y belleza.

Nuestro trabajo es solo escuchar.

“Yo era joven hace 40 años

Yo también tuve mis propios sueños.

La mayoría de ellos ni siquiera recuerdan ahora

Algunos de mis amigos y yo hablamos sobre la vida.

Algunos se han ido ahora, algunos ya se han mudado

Nunca pensé que iría a vivir a la ciudad.

Ya sabes, el campo es como un mundo diferente

Conoces a todos, compartes lo bueno y lo malo

Por las noches, te reúnes en un patio y te ríes.

Ya me casé con mi hija y ahora ella vive en Bakú.

Lo dice todo el tiempo, pero no recuerdo dónde está.

Gracias por venir de vacaciones, me importa

Esos segundos felices me los quitan

esos trenes van muy rapido

Que venden por el precio de una sonrisa ordinaria

¿Qué puedo hacer, nací como una persona común?

Yo también me ahogué en este pantano del materialismo

Probablemente se construya un hotel o algo así en su lugar.

¿Qué necesito si la memoria se olvida de todo?

Tu crees ?!

¡60 años!

Tal vez incluso más...

Aquí di mi vida a cambio de alegría

Sacrifiqué mi vida durante muchos años y apoyé a muchos

Sacrifiqué mi juventud a esta ruina

Cada vez que respondía a la pregunta de mis viejos ojos

Susurré mi carta de muerte en mi oído"

Tal vez todo es más simple

Simplemente trae suerte a alguien en la vida, no a otra persona.

Después de todo, no todos pueden ser buenos.

Si alguien es feliz, alguien debería ser infeliz

Era un hombre común, pero tenía un gran corazón.

Es verano afuera y las montañas están nevadas.

A esa mujer le dieron un lugar en su patria

Se construyó una escuela en lugar de la fábrica demolida