Miejska Sprawa - Natalia Nykiel

Widzę Cię rano, wciąż tak samo

Czerwone policzki z dala wyliczają czas

Rozmowa wymieszana z chłodem

Zawierucha zwiewa głosy z uczęszczanych tras

Czuję Cię w parującym świetle

Błękitne kokony imitacją żywią nas

Im więcej chcę, tym bardziej wchodzę

I w ciasnych zakątkach szukam wszystkich swoich spraw

Ktoś porwał mnie samą

Ktoś wrzucił w głębinę rzek

I zamurował telefonujący głos

Czy widzisz to samo?

Czy wpadłeś jak śliwka w sos?

Niewybaczalnie czuć

Gdy komuś braknie tchu

Nie chcę używać słowa miłość

Bo wpadnie jak w studnie

Echem będzie dręczyć nas

Pochopnie znamy się, mijamy

Nie chcemy nic wiedzieć

O kolorze naszych serc

Ktoś porwał mnie samą

Ktoś wrzucił w głębinę rzek

I zamurował telefonujący głos

Czy widzisz to samo?

Czy wpadłeś jak śliwka w sos?

Niewybaczalnie czuć

Gdy komuś braknie tchu

Te veo por la mañana, sigues igual

Mejillas rojas lejos contando el tiempo

Conversación mezclada con frialdad

Zawierucha sopla voces de rutas transitadas

Puedo sentirte en la luz humeante

Los capullos azules de imitación nos alimentan

Cuanto más quiero, más entro

Y en lugares angostos busco todos mis asuntos

Alguien me secuestró solo

Alguien lo arrojó al fondo de los ríos

Y la voz del teléfono tapiada

¿Ves lo mismo?

¿Te has caído como una ciruela en una salsa?

Te sientes imperdonablemente

Cuando alguien está sin aliento

No quiero usar la palabra amor.

Porque caerá como un pozo

Los ecos nos atormentaran

Nos conocemos a toda prisa, pasamos

no queremos saber nada

Sobre el color de nuestros corazones

Alguien me secuestró solo

Alguien lo arrojó al fondo de los ríos

Y la voz del teléfono tapiada

¿Ves lo mismo?

¿Te has caído como una ciruela en una salsa?

Te sientes imperdonablemente

Cuando alguien está sin aliento