Wyspy szczęśliwe - Eldo

Z naszej małej wyspy szczęścia odpływa dzisiaj prom

Już ostatni, jutro potną i wezmą na złom

Mieliśmy zostać, znalazłem bilet i wciąż udaję

Że nic nie wiem, że wciąż żywe jest zobowiązanie

Trochę bolało, ciągle nie wiem, czy nie wrzeszczeć

I starać się to zmienić, choć wiem, że to ostateczne

Decyzja, nie wiem, czy chcę znać powody jej

Łatwiej zebrać złudzenia i wrzucić do wody je

Po prostu się zgodzić, człowiek jest wolny

I nic niewart jest nawet najpiękniejszy niewolnik

Władać możemy tylko sumą wspólnych chwil i tyle

Resztę oddziela tysiąc obojętnych mil

Dramatem jest żyć bez akceptacji faktów

Zamykać w klatce, odbierać niebo światłu

Kamufluję każdy gest i spojrzenie

Domek z kart grzecznie czeka sobie na unicestwienie

Budujemy swoje wyspy szczęśliwe

Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę

Dzielimy własność, stawiamy granicę

Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę

Jemy obiad, kurtuazją pachnie powietrze

Niby zwyczajnie, ale myśli są nieobecne

Pełen spektakl, ostatni akt się rozgrywa

Jeszcze chwila, finał, długie brawa i kurtyna

Referendum w głowie — zdradzić wiedzę?

Rzucić karty na stół czy wyrzucić wszystko za siebie?

Nie będzie żadnych łez na pustych peronach

Najmniejszych gestów nie potrafimy wykonać

To zbyt pretensjonalne, to zbytek, to fetysz

Powiedzieć od tak «żegnaj» i stać się nieobecnym

Odejść z codzienności, porzucić czas wspólny

A w gruncie rzeczy bać się nie mówiąc «spróbujmy»

Tchórzymy wspólnie i wspólnie uciekamy

Przed zagadką jutra, czasem przed namiętnościami

Stawiamy ściany przed konsekwencjami

Nie mamy sił ich burzyć, powoli umieramy

Budujemy swoje wyspy szczęśliwe

Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę

Dzielimy własność, stawiamy granicę

Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę

Un ferry sale hoy de nuestra pequeña isla de la felicidad.

El último, lo cortarán mañana y lo desecharán.

Se suponía que íbamos a quedarnos, encontré un boleto y sigo fingiendo

Que no sé nada, que el compromiso sigue vivo

Me dolió un poco, todavía no sé si gritar o no

Y tratar de cambiarlo, aunque sé que es definitivo

La decisión, no sé si quiero saber los motivos

Es más fácil recoger ilusiones y tirarlas al agua.

Solo acepta, el hombre es libre.

Y hasta la esclava más hermosa no vale nada

Solo podemos gobernar por la suma de nuestros momentos, y eso es todo.

El resto están separados por mil millas indiferentes

Es una tragedia vivir sin aceptar los hechos.

Encierra en una jaula, quita la luz del cielo

Camuflo cada gesto y mirada

El castillo de naipes espera cortésmente la aniquilación.

Construimos nuestras islas felices

Luego destruimos todo en una hora.

Dividimos la propiedad, ponemos el límite

El último ferry de la tarde levanta anclas

Cenamos, el aire huele a cortesía

Aparentemente normal, pero los pensamientos están ausentes.

El espectáculo completo, el acto final se desarrolla

Un momento más, fin, largos aplausos y telón.

Referéndum en tu cabeza: ¿traicionar el conocimiento?

¿Tira tus cartas sobre la mesa o tira todo por ti mismo?

No habrá lágrimas en plataformas vacías.

No podemos hacer los más mínimos gestos.

Es demasiado pretencioso, es demasiado, es un fetiche

Despedirse con un sí y ausentarse

Dejar la vida cotidiana, abandonar el tiempo que pasamos juntos.

De hecho, tener miedo sin decir "vamos a intentarlo"

Nos acobardamos juntos y nos escapamos juntos

Antes del enigma del mañana, a veces antes de las pasiones

Levantamos muros contra las consecuencias

No tenemos la fuerza para destruirlos, estamos muriendo lentamente.

Construimos nuestras islas felices

Luego destruimos todo en una hora.

Dividimos la propiedad, ponemos el límite

El último ferry de la tarde levanta anclas