Przylądek milczenia - Eldo

Coś uschło reanimować nie ma jak to truchło

Pusto, nawet w świeżej bryzie wciąż duszno

Słowa zamieniły się w nieczułe głazy

A emocje bezlitośnie zabrała nam woda z plaży

Marzysz?

Myślałeś, że za dwoje — błąd kolejny

Bo co masz?

W lustrze oczy znowu tylko swoje

Bierni, obojętność stawia przed nami bariery

I zaczynamy mówić do siebie z małej litery

Gdzieś pogubiliśmy się i nie pomogła nam Ariadna

A każdy zakręt w labiryncie prowadził do Minotaura

I objęci danse macabre, czysty żywioł nie ważna myśl żadna

Zła po nas, in flagranti duch strachu wylał wiadra pogardy

Zaraził wstydem na straży serc stanęły warty

Próbowały krzyczeć warszawskie skwery

My szeptaliśmy już do siebie tylko z małej litery

Czas wybija rytm odliczam mile świetlne

Myśli chcą postawić ciebie w złym świetle

Trafiony, dycha, róża odchodzi, Mały Książę zdycha

I kosmos znika i wszystko kurwa mać trafia szlag

I wracam dumnie, lecz z gołą dupą jak paw

Bo zatruwano dusze tak paskudnie, aż zwyciężył strach

Czujesz się durniem, fakt umiesz być szczery

I czasem myśleć o sobie z małej litery

W naszych słowach co raz mniej serdeczności żyje

A w zasadzie podtrzymujemy na siłę

Ostatni skrawek litości

Na stanie posiadania jaki mamy, resztki odpowiedzialności

Urok wspólnych konwersacji powoli ginie

Przykry obowiązek — dialog jak na egzaminie

I męczą słowa stając się co raz bledsze

Małe litery, które co raz bardziej gwałcą przestrzeń

Zaczyna nas wypełniać żal, zalewa nas

Stoimy obojętni wiemy, że nie ma szans

Odwracamy wzrok, przestaliśmy już próbować nawet

Uparte myśli w durnych, upartych głowach

Troskę zamieniamy w litość - potem umiera

Czułość zamienia się w puste przyzwyczajenia

Bliskość znika, powstają nowe bariery

Mówimy zza nich do siebie z małej litery

Trzymamy się za ręce ale jak dwa manekiny

Męczą nas wspólne godziny, cisza przynosi szczęście

Życzliwe twarze zastąpiła beznamiętna mina

I tak modlimy się o czas byle wytrzymać

I kiedy to się stało?

żadne nie pamięta już

Kiedy wspólne ja zostało za bramą

I nawet szkoda śliny i na bok maniery

I traktujemy siebie z małej litery

Od dzisiaj

Algo se ha marchitado para resucitar, no hay nada como este cadáver

Vacío, incluso con una brisa fresca, todavía cargado

Las palabras se convirtieron en rocas insensibles

Y nuestras emociones fueron tomadas sin piedad de la playa

Sueñas

Pensaste que por dos - otro error

Porque ¿qué tienes?

En el espejo, solo tus ojos otra vez

Pasivo, la indiferencia crea barreras para nosotros.

Y empezamos a hablarnos en minúsculas

Nos perdimos en algún lugar y Ariadne no nos ayudó.

Y cada vuelta en el laberinto condujo al Minotauro

Y abrazado por danza macabra, elemento puro sin pensamiento importante

Mal después de nosotros, in flagranti el espíritu del miedo derramó baldes de desprecio

Plagó los corazones con vergüenza y los guardias montaban guardia

Las plazas de Varsovia intentaron gritar

Solo nos susurrábamos en minúsculas

El tiempo late al ritmo contando las millas de distancia

Los pensamientos quieren ponerte en una mala luz

Golpea, respira, la rosa se ha ido, el principito muere

Y el cosmos desaparece y todo se va al carajo

Y vuelvo con orgullo, pero el culo desnudo como un pavo real

Porque las almas han sido envenenadas tan gravemente que el miedo ha vencido

Te sientes como un tonto, sabes ser honesto

Y a veces piensa en ti mismo en minúsculas

En nuestras palabras, vive cada vez menos la cordialidad.

Y básicamente lo apoyamos a la fuerza.

Un último poco de lástima

En la posesión que tenemos, los restos de responsabilidad

El encanto de las conversaciones comunes muere lentamente

Un deber desagradable - diálogo como en un examen

Y las palabras se cansan y palidecen

Letras minúsculas que violan cada vez más el espacio

El arrepentimiento empieza a llenarnos, nos inunda

Nos quedamos indiferentes, sabemos que no hay posibilidad

Miramos hacia otro lado, hemos dejado de intentarlo

Pensamientos obstinados en estúpidas cabezas testarudas

Convertimos el cuidado en lástima, luego él muere

La ternura se convierte en hábitos vacíos

Desaparece la proximidad, surgen nuevas barreras

Hablamos detrás de ellos a nosotros mismos en minúsculas

Estamos tomados de la mano, pero como dos maniquíes

Estamos cansados ​​de horas juntos, el silencio trae felicidad

Las caras amables fueron reemplazadas por una expresión impasible.

Y entonces rezamos por el tiempo para soportar

¿Y cuándo sucedió eso?

ninguno de los dos se acuerda ya

Cuando el yo común se quedó detrás de la puerta

E incluso lástima la saliva y los modales a un lado

Y nos tratamos en minúsculas

A partir de hoy