Pan nikt - Eldo

Bądź odważny, gdy rozum zawodzi, bądź odważny

W ostatecznym rachunku jedynie to się liczy

A gniew Twój bezsilny niech będzie jak morze

Ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych

Nie wie co i kiedy poszło źle

Naprawdę nie umie wskazać momentu

Czy żyje czy nie — nikt nie widzi, bo nie zwraca uwagi

Chociaż czasem robi dużo zamętu

Chce Twoich emocji, one są w stanie go nakarmić

Dni są marne, kiedy każesz mu tak długo pościć

Chce Twoich myśli, przenosić się w inny wszechświat

I dlatego to tak boli, bo stracił dostęp do piękna

Winda do piekła prosto w dół;

sto pięter

Śmieje się, nie cierpi, bo nie jest młody już Werter

L’arte eviva, wraca na parter, odżywa

Nie paktuje z demonami, to nic nigdy nie jest warte;

kosztem słońca

Wie, że ostatnie, co straci to nadzieja.

Ktoś powiedział: walcz do końca!

Mówisz?

Dobra, uwierzył, trzyma Cię za słowo

Proszę nigdy go nie zawiedź, kiedy ten ciężar chcesz nieść grupowo — nieście

Jak widzisz, z teorii ma doktorat na piątkę

Ogólnie we wszystkim jest najlepszy

Wymienił rozsądek na emocje

I co z tego ma?

Niewidoczny, niemy, zawsze nieobecny

Chociaż chodzi po ulicach to nikt go nie widzi

Niepotrzebny nikomu, mógłby równie dobrze zniknąć

Bo jeśli żyje tu, i tak tylko z pozoru

I cierpliwie czeka, aż kiedyś zakończy się to wszystko

Nie ma wolności, jego myśli żyją dawną chwałą

Nie ma pokory, czysty egoizm, nawet sukces to za mało

Trudno mu pisać, kiedy zamiast pióra w dłoni ma dynamit

Ciężko mu biec, dobre ma buty, lecz bez gruntu pod stopami

Więc poniewiera się nocami po mieście

Zwiedza ukochane miejsca, zbiera myśli w kolekcje

Nie wie gdzie, na swojej drodze zgubił gdzieś nadzieję

Może gdzieś znajdzie, ma taki plan, lecz z planów Bóg zawsze się śmieje

Pozwolił sobie, by żyć w niewoli wspomnień

Życie przepłynęło niezauważone tu spokojnie

Budzi się (no za późno), odzyskał wiarę (w to na próżno)

Sam idzie przez Saharę z marzeniem, by tylko usnąć

Kolejne godziny, sen znów nie chce się zjawić

Bez siły, wychodzi sam na samotne ulice Warszawy

Sam na sam z myślami, podniósł kiepa prosto z chodnika

Nie miał na fajki, nie było obiadu.

Dobrze, że jest muzyka

Chociaż chodzi po ulicach to nikt go nie widzi

Niepotrzebny nikomu, mógłby równie dobrze zniknąć

Bo jeśli żyje tu, i tak tylko z pozoru

I cierpliwie czeka, aż kiedyś zakończy się to wszystko

Sé valiente cuando tu mente falle, sé valiente

Al final, eso es todo lo que importa.

Y deja que tu ira impotente sea como el mar

Siempre que escuches la voz de los humillados y golpeados

Él no sabe qué y cuándo salió mal

Él realmente no puede precisar el momento

Si está vivo o no, nadie puede verlo porque no están prestando atención.

Aunque a veces genera mucha confusión.

Él quiere tus emociones, ellas pueden alimentarlo

Los días se pierden cuando lo haces ayunar

Quiero que tus pensamientos viajen a otro universo

Por eso le duele tanto, porque ha perdido el acceso a la belleza.

Ascensor al infierno directo hacia abajo;

cien pisos

Se ríe, odia, porque Werther ya no es joven.

L’arte eviva vuelve a la planta baja, vuelve a la vida

No trata con demonios, nunca vale nada;

a expensas del sol

Sabe que lo último que perderá es la esperanza.

Alguien dijo: ¡lucha hasta el final!

Tu hablas

De acuerdo, él creía, te estaba tomando la palabra

Por favor, nunca lo defraudes, cuando quieras llevar esta carga como grupo, llévala.

Como puede ver, en teoría, tiene un doctorado.

En general, es el mejor en todo.

Cambió la razón por la emoción

Entonces, ¿qué hay en él?

Invisible, tonto, siempre ausente

Aunque anda por las calles nadie lo ve

Inútil para cualquiera, bien podría desaparecer

Porque si vive aquí, solo parece ser

Y espera pacientemente a que todo esto acabe

No hay libertad, sus pensamientos viven en su antigua gloria

No hay humildad, puro egoísmo, incluso el éxito no es suficiente.

Le cuesta escribir cuando tiene dinamita en la mano en lugar de un bolígrafo.

Le cuesta correr, tiene buenos zapatos, pero no tiene suelo bajo los pies.

Así que anda por la ciudad por la noche

Visita lugares amados, reúne sus pensamientos en colecciones

No sabe donde, en su camino perdió la esperanza en algún lugar

Tal vez encuentre un plan así en alguna parte, pero Dios siempre se ríe de los planes.

Se permitió vivir en la esclavitud de los recuerdos.

La vida pasó desapercibida aquí con calma

Despierta (demasiado tarde), recupera la fe (en vano)

Él mismo recorre el Sahara con un sueño solo para quedarse dormido

Las próximas horas, el sueño no volverá

Sin fuerzas, va solo a las solitarias calles de Varsovia.

Solo con sus pensamientos, recogió la mecha directamente de la acera.

No tenía pipas, ni cena.

que bueno que hay musica

Aunque anda por las calles nadie lo ve

Inútil para cualquiera, bien podría desaparecer

Porque si vive aquí, solo parece ser

Y espera pacientemente a que todo esto acabe