Halina Poświatowska - Eldo

Nie mogłem nigdy Pani spotkać, dawno Pani odeszła

Na szczęście dusza jest wieczna i wciąż tu mieszka

Kiedyś przyszła Pani do mnie, roześmiała moje usta

Delikatna, chociaż serc władczyni absolutna

I ojczyzną moją stała się uroda Pani słów

A kruche ściany szczęścia schronieniem dla snów

Lirycznieliśmy sobie, patrząc na świat z ukrycia

Świadkowie, jak rozpadają się cztery strony życia

Zimne oczy gwiazd patrzyły beznamiętnie

Księżyc przeciągał się i mruczał obojętnie

A Pani wiosną haftowała me chodniki w kwiaty

Zimą zaś uchylała zatrzaśnięte raju kraty

Żyłem, jakbym mieszkał w plastrze miodu, nie w domu

Jakby w baśni coś na kształt rajskiego ogrodu

I uczepiłem się tych Pani słów paznokciami

A jasny promień słońca trzymam pomiędzy wargami

Napisałem krótki list do Pani

Dostałem zwrot, mówią «adresat nieznany»

Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny

Czekałem pod bramą całą noc — przemoknięty

Moje myśli — stado ptaków, mówiła tak Pani

Próbować je oswoić to jakby bić się z tygrysami

Dzikie, nieokiełznane serce i myśli

Chociaż już prawie martwe, to wciąż napędza zmysły

Chętnie oddałbym to swoje — serio

Chociaż popsute i z kawałków poklejone

To bije, choć czasem ledwo, daje odpór nerwom

Zapala drzazgi wyobraźni, rozświetlając ciemność

Może starczy to na chwilę, na moment

By zdążyć zapisać to, co okryte kokonem

Wydobyć trochę skarbu z kopalni metafor

Niewyczerpane jej dno to suma naszych strachów

Też miewam brak czułości dla swojego ciała

Też lubię gubić się na samotnych cmentarzach

Nie chcę od ludzi nawet mikrona litości

I też myślę ile razy mógłbym umrzeć z miłości

Napisałem krótki list do Pani

Dostałem zwrot, mówią «adresat nieznany»

Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny

Czekałem pod bramą całą noc — przemoknięty

Małe kolibry w swoim finałowym locie

Ona wciąż ma siłę, ciało stoi na szafocie

Ostra świadomość konieczności się zbliża

Gdzieś na gałęzi życia kołysze się ostatnia chwila

Płomień żyje idealnie, bo krótko

Nie zdąży się zmęczyć i nie negocjuje z pustką

Nie pozna strachu, zdrady, upokorzenia

Umrze szybko, a przedtem spali wszystko do korzenia

Egzystencja przez chwilę, co olśniewa

Dziś wieczorem w świetle lampy, chłód nocy rozgrzewa

Pani odeszła, lecz nikt nie wie jak umierają ptaki

Rozdają słowa pochowane w drzewach

Nunca pude conocerte, hace mucho que te fuiste

Afortunadamente, el alma es eterna y todavía vive aquí.

Una vez que viniste a mí, mis labios se rieron

Delicada, aunque absoluta en su corazón.

Y la belleza de tus palabras se ha vuelto mi patria

Y los frágiles muros de la felicidad son un refugio para los sueños.

Nos líricos mirando el mundo desde la clandestinidad

Testigos como los cuatro lados de la vida se desmoronan

Los fríos ojos de las estrellas miraban impasibles

La luna se estiraba y ronroneaba indiferente

Y la Señora en primavera bordó mis aceras con flores

En invierno, sin embargo, abrió la celosía del paraíso.

Viví como si viviera en un panal, no en casa

Como en un cuento de hadas algo así como un jardín del paraíso.

Y me aferré a las palabras de esta Señora con mis uñas

Y el brillante rayo de sol que tengo entre mis labios

te escribí una breve carta

Recibí un reembolso, dicen "destinatario desconocido"

Quería hacer una llamada - suscriptor no disponible

Esperé en la puerta toda la noche - empapado

Mis pensamientos - una bandada de pájaros, así dijo la Señora

Tratar de domarlos es como luchar contra tigres.

Corazón y pensamientos salvajes e indómitos

Aunque casi muerta, todavía alimenta tus sentidos.

Me gustaría darle mi - en serio

Aunque roto y atascado en pedazos

Late, aunque a veces apenas, resiste los nervios

Enciende la astilla de la imaginación, iluminando la oscuridad.

Tal vez sea suficiente por un momento, por un momento

Para salvar lo que está cubierto con un capullo

Obtener un tesoro de la mina metáfora

Su fondo inagotable es la suma de nuestros miedos

yo tambien soy insensible a mi cuerpo

También me gusta perderme en cementerios solitarios

No quiero ni una micra de piedad de la gente

Y también pienso cuantas veces me pude morir de amor

te escribí una breve carta

Recibí un reembolso, dicen "destinatario desconocido"

Quería hacer una llamada - suscriptor no disponible

Esperé en la puerta toda la noche - empapado

Pequeños colibríes en su vuelo final

Todavía tiene fuerzas, su cuerpo está parado en el andamio.

La aguda conciencia de la necesidad se avecina

En algún lugar de la rama de la vida, el último momento se balancea

La llama vive perfectamente porque es corta

No tiene tiempo para cansarse y no negocia con el vacío.

Ella no conocerá el miedo, la traición, la humillación

Morirá rápidamente, y antes de eso quemará todo hasta la raíz.

Existencia por un momento que deslumbra

Esta noche a la luz de la lámpara, el frío de la noche te calienta

La Dama se ha ido, pero nadie sabe cómo mueren los pájaros.

Están repartiendo palabras enterradas en los árboles.