Folklor w opuszczonym mieście - Eldo

Idę przez miasto pełne snu

Spokojnie śpi pod ciepłą pościelą

I ktoś się śmiał, a ktoś usnął znów

Jakby na zawsze żegnał się już z nadzieją

Myślę o tym, chociaż obcy to problem

Bo moja filozofia mówi by wygrać

I tak na serio to nie pióro, a rewolwer

I powinienem częściej z niego korzystać

Oczy pełne łez…

To wiatr, nie emocje, myśli ciągną nad Wisłę

Uciec gdzieś, co sił w nogach pryskać

Chociaż dusza na tym nigdy nie zyska

Dziwna mgła nagle spadła na bruki

Chmury jakby wzięły miasto w objęcia

Z bramy słyszę klarnet i harmonię

Magia co realność pozostawiła w częściach

Patrzyłem na to już wielokrotnie

Losy ludzkie wygrawerowane w bruku

Ścieżki tych, co wiodą życia samotnie

Płyną tratwą meduzy w oceanie smutku

W dniach widzą tylko upływ udręki

Myślą, kiedy do cholery przyjdzie ten koniec

Zbyt słabi, by swój los wziąć do ręki

Nieobecni, więc kiedy laur wieńczy skronie

Oczy pełne strachu…

Decyzje ważą wiele, rozumiem wszystko

Bo byłem w ich miejscu, też stałem na dachu

I ból wydawał się ważniejszy niż przyszłość

Miasto spało snem sprawiedliwych

Wsiadłem na chmurę, poczułem spokój

I chciałem już wyć, bo byłem szczęśliwy

Myślałem jak duszę ocalić od mroku

Powoli spada kurtyna nocy

Nieuchronnie poranek się zjawia

Z całą swoją mocą, brutalną pozą

Nachalną siłą będzie chciał mnie naprawiać

Chyba wolałbym pójść spać już

I wstać, kiedy niebo pomaluje w pomarańcz

Ten wielki konstruktor, co dał iskrę mózgom

I wolność, która chyba gdzieś się zapodziała

Nadzieja ma dziś potomstwo z głupców

Miłość można kupić na kredyt jak wszystko

I będzie tego więcej

Bo studnią bez dna są dziś nasze potrzeby

Miasto pobitych dusz odżywa

Powoli rusza w swój chocholi taniec

I uczy jak pośród nędzy wygrywać

By przed następnym świtem zerwać kaganiec

Estoy caminando por una ciudad llena de sueño

Duerme plácidamente bajo ropa de cama caliente.

Y alguien se rió, y alguien volvió a dormirse

Como si se despidiera con esperanza para siempre

Lo pienso, aunque los extraterrestres son un problema.

Porque mi filosofía es ganar

En serio, no es un bolígrafo, es un revólver.

Y debería usarlo más

Ojos llenos de lágrimas...

Es el viento, no las emociones, los pensamientos son atraídos por el río Vístula.

Escápese a algún lugar donde pueda aplastar sus piernas

Aunque el alma nunca se beneficiará de ello

Una extraña niebla cayó de repente sobre las aceras.

Las nubes parecían abrazar la ciudad

Desde la puerta escucho clarinete y armonía

La magia de lo que la realidad ha dejado en partes

Lo he mirado muchas veces antes

Destinos humanos grabados en los adoquines

Los caminos de los que viven su vida solos

Flotan en una balsa de medusas en el océano del dolor

En los días, solo ven pasar el tormento

Piensan cuando diablos llegará este final

Demasiado débil para comprender su destino

Ausente, así cuando el laurel corona las sienes

Ojos llenos de miedo...

Las decisiones pesan mucho, lo entiendo todo

Porque yo estaba en su lugar, también estaba parado en el techo

Y el dolor parecía más importante que el futuro

La ciudad durmió el sueño de los justos

Me subí a la nube, me sentí tranquilo

Y quise aullar porque estaba feliz

Pensé cómo salvar mi alma de la oscuridad

La cortina de la noche está cayendo lentamente

Inevitablemente llega la mañana

Con todas sus fuerzas, pose brutal

me va a querer arreglar a la fuerza

Supongo que prefiero irme a dormir ya.

Y levántate cuando el cielo se ponga naranja

Este gran constructor que encendió los cerebros

Y una libertad que debe haberse perdido en alguna parte

La esperanza tiene descendencia hoy de los necios

El amor se puede comprar a crédito como cualquier otra cosa

Y habrá más

Porque hoy nuestras necesidades son un pozo sin fondo

La ciudad de las almas golpeadas cobra vida

Lentamente empieza su baile de chocholi

Y enseña a vencer en medio de la pobreza

Para romper el bozal antes del próximo amanecer