Kalan Huuto - De Kift

Couplet:

Een jaar is niets

Een veer in de wind

Een ademtocht

Je draait je om en het is voorbij

IJs, knop, blad, twijg

Eenden in de sloot

Stoppels op het veld

365 morgens, 365 nachten

Een verstuikte enkel, een loopneus

De dood van een verre neef

Spreeuwen in de dakgoot

Een ontwortelde boom

Ramen schuiven open, gordijnen dicht

De zon brandt koperglanzend in het ruit

Een jaar, een jaar is niets

Refrein:

365 morgens (4x)

Couplet:

Zij stond aan het eind van de wereld

De koude witte booglampen waren genadeloos

En maakten alles naakt en deerniswekkend

Maar achter haar groeide een verschrikkelijke duisternis

Geen zwart was zo zwart als de duisternis rondom de witte lampen

Hij deed de schreeuw in haar groeien

De nooit gehoorde vissenschreeuw van het eenzame dier

Wat door zijn eigen zee wordt overweldigd

Hij waste als de vloed

Hij ruist met donkere vlerken

Dreigend als de branding

Hij sist verderfelijk, als schuim

Refrein:

365 morgens (4x)

Couplet:

Je bent een schrielkip

Weet je dat wel?

Er waren handen, gezichten, lippen

'Blijf je?'

vroeg ze zacht

'Ja'

'Lang?'

'Ja'

'Altijd?'

'Je haar ruikt naar natte takken,' zei ik

'Altijd?'

vroeg ze opnieuw

Ik rukte het raam open

De nacht greep met koude handen naar mijn naakte borst

En ik zei: 'luister eens, wacht op me, als het leven is zoals jij mij altijd

heb gezegd, dan kom ik terug hoor je'

Haar mond schemerde ziekelijk rood in haar witte gezicht

'Blijf toch!'

Maar ik liep met hol weergalmende stappen weg

En achter mij zakte de maangrijze straat weer stom geworden terug in haar

steengeworden eenzaamheid

Het open venster piepte

Toen ik omkeek, was achter het raam een rode mond

'Blijf toch!,' huilde die

Refrein:

copla:

Un año no es nada

Una pluma en el viento

un respiro

Te das la vuelta y se acabó

Hielo, brote, hoja, ramita

Patos en la zanja

rastrojo en el campo

365 mañanas, 365 noches

Un esguince de tobillo, una nariz que moquea

La muerte de un primo lejano

Estornino en la cuneta

Un árbol desarraigado

Ventanas corredizas abiertas, cortinas cerradas

El sol quema cobrizo en la ventana

Un año, un año no es nada

Coro:

365 mañanas (4x)

copla:

Ella se paró en el fin del mundo

Las frías lámparas de arco blanco eran despiadadas

Y lo hizo todo desnudo y repugnante

Pero detrás de ella creció una terrible oscuridad.

Ningún negro era tan negro como la oscuridad alrededor de las lámparas blancas

Hizo crecer el grito en el pelo

El llanto de pez nunca oído del animal solitario

Lo que es abrumado por su propio mar

Se lavó como la inundación

Él susurra con alas oscuras

Amenazante como la marca

Sisea perversamente, como la espuma.

Coro:

365 mañanas (4x)

copla:

Eres un pollo astuto

¿Lo sabes?

Había manos, caras, labios.

¿Te quedas?

preguntó suavemente

'Sí'

'¿Largo?'

'Sí'

'¿Todo el tiempo?'

'Tu cabello huele a ramas mojadas', le dije

'¿Todo el tiempo?'

ella volvió a preguntar

Abrí la ventana de un tirón

La noche agarró mi pecho desnudo con manos frías

Y ik dijo: 'Escucha, espérame, si la vida es como tú siempre yo

he dicho, entonces volveré, ¿oíste?

Su boca brillaba rojo enfermizo en su rostro blanco

"¡Permanecer!"

Pero me alejé con pasos huecos y resonantes

Y detrás de mí la calle gris luna se hundió de nuevo en ella, muda de nuevo

la soledad convertida en piedra

La ventana abierta sonó

Cuando volví a mirar, había una boca roja detrás de la ventana.

"¡Quédate aquí!", gritó.

Coro: