Ballada o tym, że nie giniemy - SKUBAS

Którzy o świcie wypłynęli

Ale już nigdy nie powrócą

Na fali ślad swój zostawili —

W głąb morza spada wtedy muszla

Piękna jak skamieniałe usta

Ci którzy szli piaszczystą drogą

Ale nie doszli do okiennic

Chociaż już dachy było widać -

W dzwonie powietrza mają schron

A którzy tylko osierocą

Wyziębły pokój parę książek

Pusty kałamarz białą kartę -

Zaprawdę nie umarli cali

Szept ich przez chaszcze idzie tapet

W suficie płaska głowa mieszka

Z powietrza wody wapna ziemi

Zrobiono raj ich anioł wiatru

Rozetrze ciało w dłoni

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

quien se fue al amanecer

Pero nunca volverán

Dejaron su marca en la ola -

Entonces una concha cae profundamente en el mar

Bella como labios petrificados

Los que anduvieron por el camino de arena

Pero no llegaron a las persianas.

Aunque los techos ya eran visibles -

Tienen un refugio en la campana de aire.

Y que solo serán huérfanos

Una habitación fría, un par de libros.

Tarjeta blanca de tintero vacía -

en verdad no estan muertos

Su susurro a través de los arbustos va al fondo de pantalla.

Una cabeza plana vive en el techo

Desde el aire, el agua de cal de tierra

Hicieron del paraíso su ángel del viento

Él frotará la carne en su mano

Ellos llevarán este mundo a través de los prados

Ellos llevarán este mundo a través de los prados

Ellos llevarán este mundo a través de los prados

Ellos llevarán este mundo a través de los prados