Z tobą w górach - Maryla Rodowicz

Świtem bladym, białym ranem po niebie, po niebie

Czarne chmury rozczochrane czesał górski grzebień

A ja jeszcze cię nie znałam o tej porze

Czyś ty wróbel, nie wiedziałam, czyś ty orzeł

Hej!

poznałam cię po drodze, po drodze do nieba

Kiedy wicher dmuchał srodze, świerkami kolebał

A to było świtem prawie, bardzo wcześnie

Nie wiedziałam, czy na jawie śnię, czy we śnie

A południa płomień lasy ogarnął, podpalił

Kiedyśmy za pierwszym razem siebie poznawali

Góry wielkie grzały obok pełne światła

Wyruszałam wtedy z tobą na kraj świata

Biegłam z tobą jak po ogień do góry, do słońca

Za doliny za szerokie po miłość bez końca

Czerpaliśmy z siebie sami cuda, cuda, cuda

I oczami i ustami jak ze źródła

Zmierzchem, nocką, w borów cieniu pod księżycem dużym

Ty skąpałeś się w strumieniu aż po same uszy

A ja spałam w ciepłym zboczu i to znaczy

Już wiedziałam jak ci z oczu, z oczu patrzy

Biegłam z tobą …

Al amanecer, una mañana blanca pálida a través del cielo, a través del cielo

Nubes negras desaliñadas peinaron la cresta de la montaña.

Y no te he conocido en este momento todavía

Eres el gorrión, no sabía si eras el águila

¡Hola!

Te conocí en el camino, camino al cielo

Cuando el viento soplaba con fuerza, los abetos se arremolinaban

Y amaneció, casi, muy temprano

No sabía si estaba soñando despierto o soñando

Y por la tarde, una llama envolvió los bosques, los prendió fuego

Cuando nos conocimos por primera vez

Las grandes montañas se calentaban a su lado, llenas de luz.

Luego fui contigo hasta el fin del mundo

Corrí contigo como por fuego hasta el sol

Por valles demasiado anchos para un amor sin fin

Sacamos milagros, milagros, milagros de nosotros mismos

Y con ojos y boca como de un manantial

Al anochecer, de noche, a la sombra del bosque, bajo una gran luna

Te bañaste en el arroyo hasta las orejas

Y yo estaba durmiendo en una cálida pendiente, y eso es

Ya lo supe de tus ojos, de tus ojos

corría contigo...