Kiedy Się Dziwić Przestanę - Maryla Rodowicz

Kiedy się dziwić przestanę

Gdy w mym sercu wygaśnie czerwień

Swe ostatnie, niemądre pytanie

Niezadane w połowie przerwę

Będę znała na wszystko odpowiedź

Ubożuchna rozsądkiem maleńkim

Czasem tylko popłaczę sobie

Łzami tkliwej, głupiej piosenki

By za chwilę wszystko, wszystko zapomnieć

Kiedy się dziwić przestanę

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, po mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Zgubię śpiewy podziemnych strumieni

Umrze we mnie co nienazwane

Co mi oczy jak róże płomieni

Dni jednakim rytmem pobiegną

Znieczulone, rozsądne, żałosne

Tylko życia straszliwe piękno

Mnie ominie nieśmiałą wiosną

Za daleko jej będzie do mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, po mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Lżej mi będzie i łatwiej bez tego

Ścichną szczęścia i bóle wyśmiane

Bo nie spytam już nigdy — dlaczego?

Błogi spokój wyrówna mi tętno

Gdy się życia nauczę na pamięć

Wiosny czułej bolesne piękno

Pożyczoną poezją zakłamię

I nic we mnie, we mnie

Nic koło mnie, koło mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, po mnie

Cuando dejo de sorprenderme

Cuando el rojo se desvanece en mi corazón

Su última y tonta pregunta.

Media pausa no solicitada

sabré la respuesta a todo

Mal con un pequeño sentido

Solo lloraré a veces

Lágrimas de una canción tierna y tonta

Para olvidar todo en un momento

Cuando dejo de sorprenderme

Será después de mí, será después de mí.

Será después de mí, será después de mí.

Será después de mí, después de mí

Cuando dejo de sorprenderme

Perderé el canto de los arroyos subterráneos

Los sin nombre morirán en mí

Que mis ojos como rosas de llamas

Los días correrán al mismo ritmo

Anestesiado, sensato, patético

Sólo una vida de terrible belleza

Una tímida primavera me pasará

Ella estará demasiado lejos de mí.

Cuando dejo de sorprenderme

Será después de mí, será después de mí.

Será después de mí, será después de mí.

Será después de mí, después de mí

Cuando dejo de sorprenderme

Será cada vez más fácil sin él.

La felicidad y los dolores irrisorios se callarán

Porque nunca volveré a preguntar: ¿por qué?

La paz dichosa igualará los latidos de mi corazón

Cuando aprendo la vida de memoria

La tierna y dolorosa belleza de la primavera

romperé con la poesía prestada

Y nada en mi, en mi

Nada a mi alrededor, a mi alrededor

Cuando dejo de sorprenderme

Será después de mí, será después de mí.

Será después de mí, será después de mí.

Será después de mí, después de mí