Weet Je Nog - Herman Van Veen

Weet je nog?

toen de wind de bomen

Tergde en hen de mantels van het lichaam trok

Dat wij samen — de regen kletterde bij stromen —

Schuilden en jij zo schrok

Toen ik je zei dat dit het eind was, en voorgoed

Onze wegen zouden scheiden

«Mijn arme kind, 't is droevig maar het moet

Beter is het heen te gaan», ik zweeg en jij schreide

Weet je nog?

dat mijn hand de jouwe

Zachtjes drukte, omdat jij spoedig zou zien

Dat ik niet de beste was

En dat jij door je tranen lachte en zei: «Misschien!!!»

Nu is het herfst opnieuw en regen, maar alleen

Schuil ik onder 't lover, denk aan jou en — ween…

¿Te acuerdas?

cuando el viento quita los arboles

Provocó y sacó las capas del cuerpo.

Que nosotros juntos —la lluvia golpeada por los arroyos—

Escóndete y tú tan asustado

Cuando te dije que este era el final, y para siempre

Nuestros caminos se separarían

«Pobrecita mía, es triste pero debe

Es mejor que te vayas», callé y lloraste

¿Te acuerdas?

que mi mano es tuya

Suavemente presionado, porque pronto verías

Que yo no era el mejor

Y que te reíste entre lágrimas y dijiste: «Tal vez!!!»

Ahora es otoño otra vez y llueve, pero sólo

Me cobijo bajo el follaje, pienso en ti y lloro...