Om Wat Applaus - Herman Van Veen

Om wat applaus

Heeft hij vergeten

De godverlaten duisternis

Nooit vermoed en nooit geweten

Hoe wit, hoe leeg de winter is

Alleen de wind

De wind die fluistert

Alleen een steen

Een steen die wacht

Alleen een boom

Een boom die luistert

Naar het water

Water lacht

Hij die zijn hand wou laten heersen

Over dingen, over zand

Draagt op zijn schouders brons en marmer

Wordt gekust door vreemde angst

Alleen de dwaze

Gekken weten

Hun kreten klinken schril en hol

En worden langzaam opgevreten

Door een oude wereldbol

por unos aplausos

¿Se olvidó?

La oscuridad abandonada por Dios

Nunca sospeché y nunca supe

Qué blanco, qué vacío está el invierno

Solo el viento

El viento que susurra

solo una piedra

Una piedra esperando

solo un arbol

Un árbol que escucha

al agua

sonrisas de agua

El que quiso dejar que su mano gobernara

Sobre cosas, sobre arena

Sobre sus hombros lleva bronce y mármol

Ser besado por un miedo extraño

Solo los tontos

Los locos saben

Sus gritos suenan agudos y huecos.

y se comen lentamente

A través de un viejo globo