Fatima Morgana - Herman Van Veen

Het is hier kil de lucht zo grijs

Het leven lijkt één enkele reis

Tot aan de dood

Geen tijd om stil te staan

De hemelboog van Isfahan

Is als een oceaan van licht

In Holland lijkt de zon

Als druppels water op de maan

Mijn naam is Farah Fatima

Net als mijn moeder en mijn oma

Hier hoor ik hem maar soms

Soms van mijn zoon

Mijn man Mahsoud

En op het stadhuis

Waar ik mij melden moet

In zwart gehuld van top tot teen

Snellen mensen langs mij heen

Ik ben hun blik niet waardig

Een fietser stopt, vraagt onbeschoft

Wat ik hier doe op zijn terrein

En of ik iets aan heb onder dat gordijn

Ik voel me in dit Nederland

Een Fatima Morgana

Als in een stomme film

Ik zou zo graag eens laten zien

Blijf hopen dat ik ooit misschien

Kan wezen wie ik ben

Ons welkom was een compromis

Want zo lang niet duidelijk is

Voor welke moordenaars wij vluchten

Is ons verblijf nog tijdelijk

We zijn er wel maar eigenlijk

Bestaan we niet

De kinderen hier groot gebracht

Verloren lopen zij bij nacht

Bij nacht en ontij door de straten

De vrouwen zien mij spottend aan

Mijn man gluurt hen verlekkerd na

Het leven met twee maten

Oorlog is een mannenstrijd

Verliezen zij, blijft nog altijd

Hun macht over ons vrouwen

De echte vijand dat zijn wij

Huil ik niet meer pas dan kan hij

De vrede echt vertrouwen

Hace frío aquí el cielo tan gris

La vida parece un viaje de ida

Hasta la muerte

No hay tiempo para quedarse quieto

El arco celestial de Isfahan

Es como un océano de luz

En Holanda parece el sol

Como gotas de agua en la luna

Mi nombre es Farah Fátima

Como mi madre y mi abuela

Aquí lo escucho solo a veces

A veces de mi hijo

Mi esposo Mahsoud

Y en el ayuntamiento

¿Dónde debo informar?

Vestida de negro de pies a cabeza

La gente pasa corriendo a mi lado

No soy digno de su mirada

Un ciclista se detiene, pregunta groseramente

Lo que hago aquí en su campo

Y si estoy usando algo debajo de esa cortina

me siento en esta holanda

Una Fátima Morgana

Como en una película muda

Me gustaría mostrarte

Sigue esperando que algún día tal vez

Puede ser quien soy

Nuestra bienvenida fue un compromiso.

Porque mientras no esté claro

De qué asesinos huimos

¿Nuestra estancia sigue siendo temporal?

Estamos allí, pero en realidad

no existimos

Los niños criados aquí

Perdidos caminan de noche

De noche y con marea alta por las calles

Las mujeres me miran burlonamente

Mi marido se asoma tras ellos.

La vida con dos tamaños

La guerra es la lucha de un hombre

Pierden, aún queda

Su poder sobre nosotras las mujeres

El verdadero enemigo somos nosotros

Si no lloro más, entonces él puede

La paz confianza real