Edith Piaf - Herman Van Veen

Ik begreep het niet

Maar voelde het

Op mijn klompen aan

Het zilver in ons huis

Leek te gaan glimmen

Mijn moeder zette

De stofzuiger af

Want op de radio

Zong Edith

Edith Piaf

In mijn gevoel

Zag ik haar zingen

In een groot en zwart theater

Voor een groep aasgieren

Die grijnzend

Op de randen

Van hun stoelen zaten

In mijn gevoel

Zong ze voor iemand

Die ze haatte

Als de pest

Maar op haar knieen

Smeekte

Vlug naar huis te komen

Ik begreep het niet

Maar voelde het

Op mijn klompen aan

Het klonk als een credo

Voor de stenen

Van Parijs

En moeder zette

De stofzuiger af

Want op de radio

Zag je als het ware

Edith Piaf

Ik zag

Een vleermuis

Die wilde vluchten

Ontsnappen naar de zon

Maar besluiteloos bleef fladderen

Tussen een microfoon en een accordeon

Ik zag beloftes

Die krepeerden

Boven glazen wijn

En een lente

Die alleen door een stom refrein

Op gang wou komen

No entendía

pero lo sentí

En mis zuecos

La plata en nuestra casa

parecía brillar

mi madre puso

La aspiradora

Porque en la radio

cantó edith

Edith Piaf

en mi sentir

la vi cantar

En un teatro grande y negro

Para un grupo de buitres

esa sonrisa

en los bordes

Desde sus asientos se sentaron

en mi sentir

Ella le cantó a alguien

a quien ella odiaba

como la plaga

pero de rodillas

rogó

para volver a casa rápidamente

No entendía

pero lo sentí

En mis zuecos

sonaba como un credo

Para las piedras

De París

Y madre puso

La aspiradora

Porque en la radio

¿Viste por así decirlo?

Edith Piaf

Yo vi

Un murcielago

quien queria huir

Escape al sol

Pero indeciso siguió revoloteando

Entre un micrófono y un acordeón

vi promesas

esos arrugados

Por encima de copas de vino

y un manantial

Que solo por un estúpido coro

quería levantarse