Dach - Gedz

Czwarta rano w GDA, znowu nie mogę spać

Z myślami wieczne MMA, dokąd zmierza świat?

Jednego z przyjaciół opuścił brat

I każdy z nas odczuwa jego brak

Sam wiele razy myślałem, że to koniec

I przez to nienawidzę miłości, która nieraz bywa jak kat

Szare niebo płacze, te same ulice wyglądają dziś inaczej

Nie zmienią nic łzy wylane za stratę

Nie przywrócą żyć, które pokryte piachem są

Wychodzę na dach, by popatrzeć

Na moje miasto skąpane w kłamstwie

Czuję, że chce we mnie zatrzeć

Ostatki uczuć i pozbawić duszy na zawsze

Wychodzę na dach, by popatrzeć

Na moje miasto skąpane w kłamstwie

Czuję, że chce we mnie zatrzeć

Ostatki uczuć i pozbawić duszy na zawsze

Apatia chce mi inny tryb nadać

Deszcz?

Który to już dzień pada?

Stres?

Nie pozwól, by ten Cię zjadał

Co dzień to sobie powtarzam

Mniej przyjaciół, więcej wrogów

Jak nie wiadomo, o co chodzi, zawsze jest jeden powód

Jak nie wiesz komu ufać, to nie ufaj nikomu poza sobą

Bo sam ze sobą od kołyski do grobu

Jesteś, żyjesz, serce bije, oddychasz

I nieistotne, który raz się potykasz

Bylebyś tonąc się brzytwy nie chwytał

Bo niejeden poda ci ją, by z Twojego koryta jeść

Wychodzę na dach, by popatrzeć

Na moje miasto skąpane w kłamstwie

Czuję, że chce we mnie zatrzeć

Ostatki uczuć i pozbawić duszy na zawsze

Wychodzę na dach, by popatrzeć

Na moje miasto skąpane w kłamstwie

Czuję, że chce we mnie zatrzeć

Ostatki uczuć i pozbawić duszy na zawsze

Las cuatro de la mañana en GDA, no puedo dormir otra vez

Pensamientos eternos de MMA, ¿hacia dónde va el mundo?

Uno de los amigos fue dejado por un hermano.

Y cada uno de nosotros siente su ausencia

Muchas veces yo mismo pensé que había terminado

Y por eso odio el amor, que a veces es como un verdugo.

El cielo gris está llorando, las mismas calles se ven diferentes hoy

Las lágrimas derramadas por la pérdida no cambiarán nada.

No traerán de vuelta vidas que están cubiertas de arena.

voy a salir a la azotea a mirar

Sobre mi ciudad bañada en mentiras

Siento que me quiere borrar

Restos de sentimientos y privar a tu alma para siempre

voy a salir a la azotea a mirar

Sobre mi ciudad bañada en mentiras

Siento que me quiere borrar

Restos de sentimientos y privar a tu alma para siempre

La apatía quiere darme un modo diferente

¿Lluvia?

¿Qué día ya está lloviendo?

¿Estrés?

No dejes que este te coma

Me lo repito todos los dias

Menos amigos, más enemigos

Si no sabes de qué se trata, siempre hay una razón

Si no sabes en quién confiar, entonces no confíes en nadie más que en ti mismo

Porque... conmigo mismo desde la cuna hasta la tumba

Eres, vives, tu corazón late, respiras

Y no importa en qué momento te tropieces

Siempre y cuando no agarres una navaja cuando te estés ahogando

Porque muchos te la darán a comer de tu comedero

voy a salir a la azotea a mirar

Sobre mi ciudad bañada en mentiras

Siento que me quiere borrar

Restos de sentimientos y privar a tu alma para siempre

voy a salir a la azotea a mirar

Sobre mi ciudad bañada en mentiras

Siento que me quiere borrar

Restos de sentimientos y privar a tu alma para siempre