Orion Verdwaald - Boudewijn De Groot

Als Orion in Thebes bossen

Zwierf ik rond, bleek en verteerd

Verstoten door wie ik beminde

Verguisd door wie mij had begeerd

Ten prooi aan leugen en bedrog

Van wie zich ooit mijn vriend mocht noemen

En zij, mijn lief, zag het verkeerd

Er was een tijd dat ik kon denken

Dat alles bleef zoals het was

Zoals zoet altijd de geur van rozen

Groen altijd de kleur van gras

Maar ook de hemelhoge zon

Verliest haar licht aan donkere wolken

Waar zij, mijn lief, er een van was

Ik jaag niet meer

Ik jaag niet meer

Bij het naderen van de winter

Bij het vallen van de nacht

Komt een einde aan de jacht

Die bossen niets bleek er van over

De vogel zocht de stronken af

Of hij zich veilig nog kon nestelen

Het barre land lag star en straf

Ten prooi aan kille eenzaamheid

Hier zou geen vriend mij willen vinden

En zij, mijn lief, zweeg als het graf

Maar toen

Vanuit de verte op de vlakte

Verscheen een trotse edele ram

Die mij met dwingend kalme ogen

Uiteindelijk ter redding kwam

Zodat ik mijn weg naar huis weer vond

Waar ik uit mijn boze droom ontwaakte

En zij, mijn lief, mij tot zich nam

Como Orión en el Bosque de Tebas

Deambulé, pálido y digerido

Repudiado por quien amé

Vilipendiado por aquellos que me codiciaron

Presa de mentiras y engaños

¿Quién podría llamarse a sí mismo mi amigo?

Y ella, mi amor, vio mal

Hubo un tiempo en que podía pensar

Que todo quedo como estaba

Tan dulce siempre el aroma de las rosas

Verde siempre el color de la hierba

Pero también el sol celestial

Pierde su luz a las nubes oscuras

de la cual ella, mi amor, era una de

ya no cazo

ya no cazo

A medida que se acerca el invierno

Al anochecer

¿La cacería llega a su fin?

Esos bosques resultaron ser nada.

El pájaro buscó los tocones

Si todavía pudiera acurrucarse con seguridad

La tierra estéril yacía rígida y el castigo

Presa de la fría soledad

Ningún amigo querría encontrarme aquí

Y ella, mi amor, callaba como la tumba

Pero entonces

Desde lejos en la llanura

Apareció un orgulloso carnero noble

Que me ven con ojos tranquilos y convincentes

Finalmente vino al rescate

Para que encuentre mi camino a casa

Donde me desperté de mi mal sueño

Y ella, mi amor, me llevó a ella