Jesienne Cienie Czekające Na Kolejną Reinkarnację - Arkona

Jesienne cienie

W sercu masz strach i niepokój

W duszy nienasycone dreszcze

W każdym płonącym spojrzeniu

Chłód i zimno jak jesienne deszcze

W ciele zarodnia zarazy jest już tak dojrzała

Nie masz siły na taką zdradę za grzechy marnej skazy

Świat wiecznej zguby pożera mnie jak oszalały

Dzwony biją ostatnią z ostatnich chwil

Jesienne cienie

Za mroczna przystań w nocy słabo widoczna

Kieruje losem naszego dzieła

Tak samo giniesz w tym samym czasie

To tylko gra o sobie, o własne myśli

Egoistyczny proces przetrwania

Nigdy nie myśl, że potem już nic

Egoizm zwycieży

Egoizm!

Bo król każe sciąć, sprawiedliwie Cię osądzi

To Twoja walka w przyjaźni

I król Twym sługą jest, a potem krok w czary

Chwilami widzę jak we mgle

Balsamy piękna i brzydoty

Te koszmary, te wyraźne kontury

Widzę patrzą na to bez ochoty

Topnieje śnieg a woda rzeźbi

Ołtarze życia na martwej ziemi

Odchodzi lato, powraca chłód

Zanika radość, wiruje ziąb

Chwilami krwią obmarzną ręce

W kraty zmieniają obraz przyszłości

Topnieje miłość, wraca otępienie

Jesienne cienie budzą się do życia

Cmentarze zasypał biały śnieg

A ci którzy tu są, to dawno ich nie ma

Sombras de otoño

Tienes miedo y ansiedad en tu corazón.

Escalofríos insaciables en el alma

En cada mirada ardiente

Frío y frío como las lluvias de otoño

En el cuerpo, los esporangios de la peste ya están tan maduros.

No tienes fuerzas para tal traición por los pecados de una mancha vana

El mundo de la perdición eterna me está devorando como un loco.

Las campanas suenan con el último de los últimos momentos

Sombras de otoño

Puerto demasiado oscuro por la noche, apenas se ve

Él dirige el destino de nuestro trabajo.

Del mismo modo, mueres al mismo tiempo.

Es solo un juego sobre ti mismo, sobre tus propios pensamientos.

Proceso de supervivencia egoísta

Nunca pienses que nada más pasará después de eso.

Prevalecerá el egoísmo

¡Egoísmo!

Porque el rey será decapitado, te juzgará con justicia.

Esta es tu pelea de amistad

Y el rey es tu sirviente, y luego entras en la magia.

A veces veo como en una niebla

Bálsamos de belleza y fealdad

Estas pesadillas, estos contornos claros

Veo que lo miran sin querer

La nieve se derrite y el agua esculpe

Altares de vida en una tierra muerta

Se va el verano, vuelve el frio

La alegría desaparece, el frío se arremolina

A veces sus manos mancharán su sangre

En los bares cambian la imagen del futuro

El amor se derrite, vuelve la monotonía

Las sombras otoñales cobran vida

Blanca nieve cubrió los cementerios

Y los que están aquí se han ido hace mucho